ای دل نمی‌گفتم تورا با عشق خود بینی مکن از نزاری غزل 990
1. ای دل نمی‌گفتم تورا با عشق خود بینی مکن
آنجا که باشد نی‌شکر دعویِ شیرینی مکن
ای عشق تو در جان من از بدو کُن از نزاری غزل 991
1. ای عشق تو در جان من از بدو کُن
جانا چنین بیگانگی با ما مکن
ای دل حصارِ همّتِ مردان پناه کن از نزاری غزل 992
1. ای دل حصارِ همّتِ مردان پناه کن
دنیا و دین به مرتبه تسلیمِ راه کن
گر هیچ می‌توانی ما را حمایتی کن از نزاری غزل 993
1. گر هیچ می‌توانی ما را حمایتی کن
پیوندِ جانِ خود را با ما عنایتی کن
با پای لطف نگارا به کوی ما گذری کن از نزاری غزل 994
1. با پای لطف نگارا به کوی ما گذری کن
به چشم رحم خدا را به سوی ما نظری کن
گر هیچ می‌توانی ای دل گزارشی کن از نزاری غزل 995
1. گر هیچ می‌توانی ای دل گزارشی کن
با حامیِ عنایت ما را سپارشی کن
ای قامتِ تو قیامتِ من از نزاری غزل 996
1. ای قامتِ تو قیامتِ من
قدِّ تو شکسته قامتِ من
آبِ‌روی خود ببردم در میانِ انجمن از نزاری غزل 997
1. آبِ‌روی خود ببردم در میانِ انجمن
از چه از من راست بشنو از دلِ بی‌خویشتن
کُنج خراباتِ عشق، جای من و گنجِ من از نزاری غزل 998
1. کُنج خراباتِ عشق، جای من و گنجِ من
خواه زمان بر زمین، خواه زمین بر زمن
هر شب از ایوان به کیوان بگذرد فریادِ من از نزاری غزل 999
1. هر شب از ایوان به کیوان بگذرد فریادِ من
هر زمان در موجِ خون افتد دلِ ناشادِ من
مرا جانانه‌ای باید که باشد غم گسارِ من از نزاری غزل 1000
1. مرا جانانه‌ای باید که باشد غم گسارِ من
میانِ نازکش باشد همه شب در کنارِ من
ای بخت اگر حامی شوی سعیی کنی در کار من از نزاری غزل 1001
1. ای بخت اگر حامی شوی سعیی کنی در کار من
باشد که هم یاری کند روزی دلِ نایار من