دورم دریغ موسمِ عشرت ز دوستان از نزاری غزل 942
1. دورم دریغ موسمِ عشرت ز دوستان
نزدیک شد که باز شود تازه بوستان
آرزومندم به روی دوستان از نزاری غزل 943
1. آرزومندم به روی دوستان
جان و دل دارم به سوی دوستان
ای باد صبا رَو ز سپاهان به قهستان از نزاری غزل 944
1. ای باد صبا رَو ز سپاهان به قهستان
بگذر چو به قاین رسی از طرف گل¬ستان
بنفشه زار برآمد ز طرفِ لاله¬ستان از نزاری غزل 945
1. بنفشه زار برآمد ز طرفِ لاله¬ستان
درونِ خطّ سیه چشمه زلال است آن
ساقی فدای جان تو بادا هزار جان از نزاری غزل 946
1. ساقی فدای جان تو بادا هزار جان
بر نیم جان تشنه ی ما زن بیار جان
باد بهار می وزد از طرف نهارجان از نزاری غزل 947
1. باد بهار می وزد از طرف نهارجان
ای که فدای آن چنان باد چنین هزار جان
بحر عشق است این و در وی موج بیم و جان از نزاری غزل 948
1. بحر عشق است این و در وی موج بیم و جان
گرنداری ترک جان باری سر خود گیر هان
گر هیچ عشقت از در ناگه در آید ای جان از نزاری غزل 949
1. گر هیچ عشقت از در ناگه در آید ای جان
وز من مرا به یک ره اندر باید ای جان
متنعمّان چه دانند مشقت فقیران از نزاری غزل 950
1. متنعمّان چه دانند مشقت فقیران
که چگونه روز باشد شب حبس بر اسیران
از من ای باد سلامی به فلانی برسان از نزاری غزل 951
1. از من ای باد سلامی به فلانی برسان
بوسه ای بر لبِ تنگ دهانی برسان
وه که جهان در گرفت سوزِ دمِ عاشقان از نزاری غزل 952
1. وه که جهان در گرفت سوزِ دمِ عاشقان
کون و مکان درکشید موجِ غمِ عاشقان
ای که نبودی شبی مونسِ غم‌خوارگان از نزاری غزل 953
1. ای که نبودی شبی مونسِ غم‌خوارگان
رحم کن آخر دمی بر دلِ بی‌چارگان