مست و لایعقل و دردی کش و خم پردازیم از نزاری غزل 918
1. مست و لایعقل و دردی کش و خم پردازیم
رند و شوریده و دیوانه و شاهد بازیم
ما که شنگولیانِ خوش باشیم از نزاری غزل 919
1. ما که شنگولیانِ خوش باشیم
بنده‌ی شاهدانِ قلّاشیم
ما که دیوانگانِ مدهوشیم از نزاری غزل 920
1. ما که دیوانگانِ مدهوشیم
عشق از مردمان نمی‌پوشیم
عیش ما داریم کز شادی و شیون فارغیم از نزاری غزل 921
1. عیش ما داریم کز شادی و شیون فارغیم
کار ما رانیم چون از کار کردن فارغیم
می‌روی ای در دلِ تنگم مقیم از نزاری غزل 922
1. می‌روی ای در دلِ تنگم مقیم
بازنگر از سرِ لطفِ عمیم
ما که مستانِ الستیم چنان مستانیم از نزاری غزل 923
1. ما که مستانِ الستیم چنان مستانیم
که دگر حاجتِ آن نیست که می بستانیم
آخر بمردم از غمت ای زندگانیم از نزاری غزل 924
1. آخر بمردم از غمت ای زندگانیم
دریاب اگر نه درد و دریغا جوانیم
وقتِ آن آمد که بر غندان زنیم از نزاری غزل 925
1. وقتِ آن آمد که بر غندان زنیم
جامِ می بر طلعتِ جانان زنیم
یار با ما هر چه گوید آن کنیم از نزاری غزل 926
1. یار با ما هر چه گوید آن کنیم
هر چه فرماید به جان فرمان کنیم
چنان آرزومندِ دیدارِ اویم از نزاری غزل 927
1. چنان آرزومندِ دیدارِ اویم
که جان می‌رسد بر لب از آرزویم
به دردِ عشق شدم مبتلا دوا ز که جویم از نزاری غزل 928
1. به دردِ عشق شدم مبتلا دوا ز که جویم
به هیچ کس نتوانم که این حدیث گویم
دل گم کرده‌ی خود را ز کجا می‌جویم از نزاری غزل 929
1. دل گم کرده‌ی خود را ز کجا می‌جویم
روز و شب در طلبش گرد جهان می‌پویم