کار این است که از کارِ جهان آزادیم از نزاری غزل 907
1. کار این است که از کارِ جهان آزادیم
به دلی فارغ از اندیشه ی جان آزادیم
آن چه شب بود که با دوست به پایان بردیم از نزاری غزل 908
1. آن چه شب بود که با دوست به پایان بردیم
دردِ دیرینه ی دل با سرِ درمان بردیم
تا هوایِ هوایِ می کردیم از نزاری غزل 909
1. تا هوایِ هوایِ می کردیم
ترکِ ترک از خلافِ وی کردیم
بقایِ عمرِ تو بادا گزینه یارِ قدیم از نزاری غزل 910
1. بقایِ عمرِ تو بادا گزینه یارِ قدیم
که ما ز هجرِ تو کردیم جان به حق تسلیم
با تو دارم هرچه دارم از جدید و از قدیم از نزاری غزل 911
1. با تو دارم هرچه دارم از جدید و از قدیم
باز از کونین نه امید می دارم نه بیم
ما نیز قیامت که بگفتند بدیدیم از نزاری غزل 912
1. ما نیز قیامت که بگفتند بدیدیم
با حور نشستیم و به فردوس رسیدیم
دیر برآمد که روی یار ندیدیم از نزاری غزل 913
1. دیر برآمد که روی یار ندیدیم
جرعه ای از جام وصل او نچشیدیم
تا دُردیِ درد او چشیدیم از نزاری غزل 914
1. تا دُردیِ درد او چشیدیم
دامن ز دو کون در گرفتیم
ما متقیان توبه کاریم از نزاری غزل 915
1. ما متقیان توبه کاریم
در شوره حبوب توبه کاریم
هر چه بر اندیشم از تو زار بگریم از نزاری غزل 916
1. هر چه بر اندیشم از تو زار بگریم
مردمکِ دیده در کنار بگریم
هر چه در هستی ما هست چنان در بازیم از نزاری غزل 917
1. هر چه در هستی ما هست چنان در بازیم
که اگر سوزن با ما بود آن در بازیم