ای خاک درِ تو آب رویم از نزاری غزل 930
1. ای خاک درِ تو آب رویم
بر باد مده چو خاکِ کویم
در کویِ دوست گر چه نه مردانه می‌رویم از نزاری غزل 931
1. در کویِ دوست گر چه نه مردانه می‌رویم
هر چون که هست واله و دیوانه می‌رویم
بیا تا کژ نشینم راست گویم از نزاری غزل 932
1. بیا تا کژ نشینم راست گویم
غلامِ قامت چالاک اویم
ما گر چه ز خدمتت جداییم از نزاری غزل 933
1. ما گر چه ز خدمتت جداییم
تا ظن نبری که بی‌وفاییم
می‌خواره و می‌پرست ماییم از نزاری غزل 934
1. می‌خواره و می‌پرست ماییم
می در سر و می به دست ماییم
ما از آن مستان که پنداری نِه‌ایم از نزاری غزل 935
1. ما از آن مستان که پنداری نِه‌ایم
لایقِ مستی و هشیاری نِه‌ایم
مهر من ای ماه روی مهربان از نزاری غزل 936
1. مهر من ای ماه روی مهربان
ای مَلَک بر بام حسنت سایه بان
به غم بنشسته ام سر در گریبان از نزاری غزل 937
1. به غم بنشسته ام سر در گریبان
ز اندوه عزیزان و حبیبان
مسلمانان مسلمانان مسلمانی کدام است آن از نزاری غزل 938
1. مسلمانان مسلمانان مسلمانی کدام است آن
که با ما بشکند توبه چه نام است آن چه نام است آن
یاد آن شب¬ها که بودی در کنارم دل¬ستان از نزاری غزل 939
1. یاد آن شب¬ها که بودی در کنارم دل¬ستان
غیرتِ خورشیدِ تابان رشکِ سروِ بوستان
بوی بهار آمده ست و وقت گل ستان از نزاری غزل 940
1. بوی بهار آمده ست و وقت گل ستان
باد خزان رفت و فتنه های زمستان
محروم مانده ام ز ملاقات دوستان از نزاری غزل 941
1. محروم مانده ام ز ملاقات دوستان
یک ره اثر نکرد مناجات دوستان