مکن ملامت اگر از حکیم نزاری قهستانی غزل 895
1. مکن ملامت اگر شهر بند کوی توام
بیا که جان به لب آمد در آرزوی توام
...
خویش را با یاد از حکیم نزاری قهستانی غزل 896
1. خویش را با یاد جانان می دهم
هر نفس بر یاد او جان می دهم
...
فرو شده است به از حکیم نزاری قهستانی غزل 897
1. فرو شده است به گل باز تا کمر پایم
بر آر عقل بیا گو از ین خطر پایم
...
من از این عهده از حکیم نزاری قهستانی غزل 898
1. من از این عهده کی برون آیم
بی دلیلی به راه چون آیم
...
چشم امیدوار به از حکیم نزاری قهستانی غزل 899
1. چشم امیدوار به ره برنهاده‌ایم
گوش نیازمند به در برگشاده‌ایم
...
ما چو از بَدْوِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 900
1. ما چو از بَدْوِ ازل باده‌پرست آمده‌ایم
پس یقین است که مستان ز الست آمده‌ایم
...
ما ساغر الست به از حکیم نزاری قهستانی غزل 901
1. ما ساغر الست به رغبت کشیده‌ایم
قالوابلی به گوشِ ارادت شنیده‌ایم
...
پنجاه سال خون از حکیم نزاری قهستانی غزل 902
1. پنجاه سال خون دلِ رز مکیده‌ایم
جان را چو جانِ خویش به جان پروریده‌ایم
...
گر به قلّاشی و از حکیم نزاری قهستانی غزل 903
1. گر به قلّاشی و رندی در جهان افسانه‌ایم
باش گوای خواجه باری ثابت و مردانه‌ایم
...
صبا بگوی به یارم از حکیم نزاری قهستانی غزل 904
1. صبا بگوی به یارم که باز می‌آیم
به جان رسیده سویِ دل نواز می‌آیم
...
ما از آن جامِ الستی از حکیم نزاری قهستانی غزل 905
1. ما از آن جامِ الستی مستیم
نیستانیم و ز هستان هستیم
...
آن چه از توحیدِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 906
1. آن چه از توحیدِ مطلق یافتیم
سرِّ حلّاج و انا الحق یافتیم
...