چه سودا راه زد دوشم همانا از جنون دیدم از نزاری غزل 835
1. چه سودا راه زد دوشم همانا از جنون دیدم
که اندر ظلمتِ شب آفتابی ره نمون دیدم
روزها شد که برفتی و به خدمت نرسیدم از نزاری غزل 836
1. روزها شد که برفتی و به خدمت نرسیدم
هیچ کافر مَکَشاد آن چه من از هجر کشیدم
ز بس مشقّت و محنت که در سفر بکشیدم از نزاری غزل 837
1. ز بس مشقّت و محنت که در سفر بکشیدم
به جان رسیدم و در آرزوی دل نرسیدم
اگر وصال میسّر شود دگر بارم از نزاری غزل 838
1. اگر وصال میسّر شود دگر بارم
فراق بیش فریبم دهد نپندارم
اگر دولت بود روزی به قوهستان دگر بارم از نزاری غزل 839
1. اگر دولت بود روزی به قوهستان دگر بارم
کند بازم دگر هرگز سفر کردن نپندارم
بی تو خونابه به رخساره فرو می بارم از نزاری غزل 840
1. بی تو خونابه به رخساره فرو می بارم
مرغ و ماهی همه شب خفته و من بیدارم
ترا به جان و دل از جان و دل وفادارم از نزاری غزل 841
1. ترا به جان و دل از جان و دل وفادارم
که من خود از همه ملکِ جهان ترا دارم
ز عمرم چه حاصل چو یاری ندارم از نزاری غزل 842
1. ز عمرم چه حاصل چو یاری ندارم
بمردم ز غم غم گساری ندارم
چرا چنین شب و روز انتظار می دارم از نزاری غزل 843
1. چرا چنین شب و روز انتظار می دارم
که چشمِ مرحمتی زان نگار می دارم
در عشق تو از نوکِ قلم دود برآرم از نزاری غزل 844
1. در عشق تو از نوکِ قلم دود برآرم
وز سینۀ چون کوره به دم دود برآرم
شب ها همه شب در انتظارم از نزاری غزل 845
1. شب ها همه شب در انتظارم
تا دوست نظر کند به کارم
که می‌برد ز رفیقان به دوستان خبرم از نزاری غزل 846
1. که می‌برد ز رفیقان به دوستان خبرم
که من چگونه به درد از جهان همی گذرم