مرا مکابره کشته از حکیم نزاری قهستانی غزل 752
1. مرا مکابره کشته ست بی خصومت و جنگ
به جفتِ چشمِ سیاه آن نگارِ سبز آرنگ
عشق اگر باز گرفتی از حکیم نزاری قهستانی غزل 753
1. عشق اگر باز گرفتی ز گریبانم چنگ
خونِ دل برمژه از دیده نبودی آونگ
تو ملامت مکن ای از حکیم نزاری قهستانی غزل 754
1. تو ملامت مکن ای مدّعی اینک سر و سنگ
چه تفاوت کند آن را که نه نام است و نه ننگ
آشکارا شد همه از حکیم نزاری قهستانی غزل 755
1. آشکارا شد همه رازم دریغا نام و ننگ
چون چنین شد ساقیا درده شرابی بی درنگ
گذشت عمرِ گرامی از حکیم نزاری قهستانی غزل 756
1. گذشت عمرِ گرامی در انتظارِ وصال
دریغ صحبتِ یاران و روزگارِ وصال
نه بی تو طاقتِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 757
1. نه بی تو طاقتِ صبر و نه با تو رویِ وصال
ترا ز من چو مرا از جهان گرفت ملال
گر برون آیی و برقع از حکیم نزاری قهستانی غزل 758
1. گر برون آیی و برقع بگشایی ز جمال
از تو گیرند قیامت همه خلق استدلال
صخره ای بر راهِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 759
1. صخره ای بر راهِ ما بود از خیال
برگرفت آن صخره را از ره جمال
کجا شدی که فراتر از حکیم نزاری قهستانی غزل 760
1. کجا شدی که فراتر نمی شوی ز مقابل
چه غایبی که چنین حاضری به شکل و شمایل
صبح دَم دوش برآورد از حکیم نزاری قهستانی غزل 761
1. صبح دَم دوش برآورد منادی بلبل
هین که باز از تُتُقِ غنچه برون آمد گل
تویی که بر تو نباشد از حکیم نزاری قهستانی غزل 762
1. تویی که بر تو نباشد مرا نظیر و بدل
منم که از تو نگردم جدا به تیغِ اجل
عشق آمد و برفت از حکیم نزاری قهستانی غزل 763
1. عشق آمد و برفت قرار و ثباتِ دل
مضبوط کرد مملکتِ کایناتِ دل