ای زلف تو تکیه از حکیم نزاری قهستانی غزل 716
1. ای زلف تو تکیه کرده بر گوش
وی جعد تو حلقه گشته بر دوش
تا صبح قیامت نشود از حکیم نزاری قهستانی غزل 717
1. تا صبح قیامت نشود ذوق فراموش
آن را که کند با تو شبی دست در آغوش
درد عشق است ای از حکیم نزاری قهستانی غزل 718
1. درد عشق است ای ملامت گر خموش
نیست این بحری که بنشیند ز جوش
خوش عالم عاقلان از حکیم نزاری قهستانی غزل 719
1. خوش عالم عاقلان مدهوش
خوش وقت سخن وران خاموش
دگر باره اگر بینم از حکیم نزاری قهستانی غزل 720
1. دگر باره اگر بینم جمال عالم آرایش
چو دامن بر نمی دارم سر شکرانه از پایش
می در ده و دردِسر از حکیم نزاری قهستانی غزل 721
1. می در ده و دردِسر مده بیش
چون مست شوم دگر مده بیش
همه را شادی و مارا از حکیم نزاری قهستانی غزل 722
1. همه را شادی و مارا غم جانانه خویش
همه با همدم و ما با دل دیوانه خویش
منم و گوشه تنهایی از حکیم نزاری قهستانی غزل 723
1. منم و گوشه تنهایی و بی یاری خویش
گشته مشغول به کار خود و بیکاری خویش
مردانه وار بر از حکیم نزاری قهستانی غزل 724
1. مردانه وار بر گذر از آرزوی خویش
دیگر مبین به دیده خود دیده سوی خویش
بیا که فصل ربیع از حکیم نزاری قهستانی غزل 725
1. بیا که فصل ربیع است و وقت عیش و نشاط
چو سبزه باز بگستر میان باغ بساط
با دل در احتسابم از حکیم نزاری قهستانی غزل 726
1. با دل در احتسابم و با دیده در نزاع
از بیم روز هجر و نهیب شب وداع
بیا که می کند از از حکیم نزاری قهستانی غزل 727
1. بیا که می کند از مشرق آفتاب طلوع
بیار باده و بگذار عذر نا مسموع