فرخنده روزگارِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 693
1. فرخنده روزگارِ گدایانِ خارکش
چون اشترانِ مستِ تنگ خوار و بارکش
معطّرست دماغم از حکیم نزاری قهستانی غزل 694
1. معطّرست دماغم ز بوی ِ یرلیکش
ملازمم به دل و جان ز دور و نزدیکش
هیهات نزاری بنگر از حکیم نزاری قهستانی غزل 695
1. هیهات نزاری بنگر بوسه ستانش
زلفش بکش و لب بگز و بوسه ستانش
گفتم آیا در کنار از حکیم نزاری قهستانی غزل 696
1. گفتم آیا در کنار آرم میانش
خود سبک در تاب شد و آمد گرانش
هر که ما را دوست از حکیم نزاری قهستانی غزل 697
1. هر که ما را دوست دارد خلق گردد دشمنش
ترک خود باید گرفت آن را که باید با منش
مرغِ دلم که زلفِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 698
1. مرغِ دلم که زلفِ تو باشد نشیمنش
کی آرزو کند هوسِ سینۀ منش
بیار ای بادِ جان از حکیم نزاری قهستانی غزل 699
1. بیار ای بادِ جان پرور نسیمی از عرق چینش
خجل کن نافۀ چین را ز بویِ زلفِ پر چینش
هزار یادِ سرِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 700
1. هزار یادِ سرِ پنجۀ نگارینش
هزار یادِ بناگوش و عِقدِ پروینش
آن را که گمان شود از حکیم نزاری قهستانی غزل 701
1. آن را که گمان شود یقینش
برخاست همه جهان به کینش
ز دست مدعیان یک از حکیم نزاری قهستانی غزل 702
1. ز دست مدعیان یک زمانکی شبِ دوش
شرابکی دو سه در خدمتت نکردم نوش
مشتری و زهره در از حکیم نزاری قهستانی غزل 703
1. مشتری و زهره در عین قران بوده ست دوش
بوسه و می تا سحر با هم روان بوده‌ست دوش
پیر خرابات به از حکیم نزاری قهستانی غزل 704
1. پیر خرابات به من گفت دوش
ای پسر از خویش مگوی و خموش