وَه وَه از جانِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 681
1. وَه وَه از جانِ به لب آمده بر بویِ لبش
وزتنِ مانده خیالی ز خیالِ قصبش
ز گردِ چشمۀ حیوان از حکیم نزاری قهستانی غزل 682
1. ز گردِ چشمۀ حیوان برآمده ست نباتش
درونِ چشمۀ حیوان لبالب آب حیاتش
درونِ سینه یی از حکیم نزاری قهستانی غزل 683
1. درونِ سینه یی دارم پر آتش
دلی از آتشی چون آبِ رز خوش
دوست می دارم خمارِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 684
1. دوست می دارم خمارِ چشم مستش
و آن نگار و نقش بر سیمینه دستش
که را کشتند دی از حکیم نزاری قهستانی غزل 685
1. که را کشتند دی چشمانِ مستش
که هست امروز خون آلوده دستش
خدایا ازین مسکراتم از حکیم نزاری قهستانی غزل 686
1. خدایا ازین مسکراتم ببخش
به مردانِ خود سیّئاتم ببخش
نمی زنم نفسی تا از حکیم نزاری قهستانی غزل 687
1. نمی زنم نفسی تا نمی کنم یادش
که بختِ نیک به هر حال هم نشین بادش
مسکین دلِ بی چاره از حکیم نزاری قهستانی غزل 688
1. مسکین دلِ بی چاره کز دست بشد کارش
در واقعه یی بینم هر روز گرفتارش
فکن ای بخت یک ره از حکیم نزاری قهستانی غزل 689
1. فکن ای بخت یک ره استخوانم زیرِ دیوارش
که غوغایِ سگان از حال من سازد خبردارش
که می آرد به دل از حکیم نزاری قهستانی غزل 690
1. که می آرد به دل پیغامِ یارش
که باد از صدقِ دل جانم نثارش
هنوز اگرچه جفا از حکیم نزاری قهستانی غزل 691
1. هنوز اگرچه جفا دیده می روم ز برش
وفا کنم به دو چشم از میانِ جان به سرش
کیست شیخ الوقت از حکیم نزاری قهستانی غزل 692
1. کیست شیخ الوقت تا فریاد دارم بر درش
زان که خلقی در ضلالت برد زلفِ کافرش