ساقی به جان و سر از حکیم نزاری قهستانی غزل 657
1. ساقی به جان و سر که به جان دارمت سپاس
قد قامت الصلات برآمد بیار کاس
رسید وقت سحر ساقیا از حکیم نزاری قهستانی غزل 658
1. رسید وقت سحر ساقیا بگردان کاس
زمانه بر سر ما گو به خون بگردان آس
زبان تیز دارم از حکیم نزاری قهستانی غزل 659
1. زبان تیز دارم همچو الماس
ز الماسم بترسید ایّهاالناس
به من نظر مکن ای از حکیم نزاری قهستانی غزل 660
1. به من نظر مکن ای بی‌خبر به چشمِ قیاس
که سر عشق نهان است بر عوام النّاس
زاهد مخمور را از حکیم نزاری قهستانی غزل 661
1. زاهد مخمور را راهِ مناجات بس
عارف مجموع را کنج خرابات بس
آخر ای نامهربان از حکیم نزاری قهستانی غزل 662
1. آخر ای نامهربان فریادرس
بیش از پیشم مران فریادرس
رخ بنما ای صنم از حکیم نزاری قهستانی غزل 663
1. رخ بنما ای صنم پرده فکن یک نفس
بهر خدا رحم کن بر من و فریاد رس
تویی یار دیرینهٔ از حکیم نزاری قهستانی غزل 664
1. تویی یار دیرینهٔ هم‌نفس
نباشد به جای توام هیچ‌کس
عاشق ازین شیوه از حکیم نزاری قهستانی غزل 665
1. عاشق ازین شیوه نگشته ست کس
خود نه محبّت نه همین است و بس
هلال ابروانش از حکیم نزاری قهستانی غزل 666
1. هلال ابروانش بین مقوّس
کشیده گرد مه خطی مطوّس
دریغ صحبت یاران از حکیم نزاری قهستانی غزل 667
1. دریغ صحبت یاران و دوستان انیس
دریغ عمر گرامی و روزگار نفیس
یک امشبی که درافتاده‌ای از حکیم نزاری قهستانی غزل 668
1. یک امشبی که درافتاده‌ای بیا خوش باش
به رای خویش مرو هم به روی ما خوش باش