ساقی به جان و سر که به جان دارمت سپاس از نزاری غزل 657
1. ساقی به جان و سر که به جان دارمت سپاس
قد قامت الصلات برآمد بیار کاس
رسید وقت سحر ساقیا بگردان کاس از نزاری غزل 658
1. رسید وقت سحر ساقیا بگردان کاس
زمانه بر سر ما گو به خون بگردان آس
زبان تیز دارم همچو الماس از نزاری غزل 659
1. زبان تیز دارم همچو الماس
ز الماسم بترسید ایّهاالناس
به من نظر مکن ای بی‌خبر به چشمِ قیاس از نزاری غزل 660
1. به من نظر مکن ای بی‌خبر به چشمِ قیاس
که سر عشق نهان است بر عوام النّاس
زاهد مخمور را راهِ مناجات بس از نزاری غزل 661
1. زاهد مخمور را راهِ مناجات بس
عارف مجموع را کنج خرابات بس
آخر ای نامهربان فریادرس از نزاری غزل 662
1. آخر ای نامهربان فریادرس
بیش از پیشم مران فریادرس
رخ بنما ای صنم پرده فکن یک نفس از نزاری غزل 663
1. رخ بنما ای صنم پرده فکن یک نفس
بهر خدا رحم کن بر من و فریاد رس
تویی یار دیرینهٔ هم‌نفس از نزاری غزل 664
1. تویی یار دیرینهٔ هم‌نفس
نباشد به جای توام هیچ‌کس
عاشق ازین شیوه نگشته ست کس از نزاری غزل 665
1. عاشق ازین شیوه نگشته ست کس
خود نه محبّت نه همین است و بس
هلال ابروانش بین مقوّس از نزاری غزل 666
1. هلال ابروانش بین مقوّس
کشیده گرد مه خطی مطوّس
دریغ صحبت یاران و دوستان انیس از نزاری غزل 667
1. دریغ صحبت یاران و دوستان انیس
دریغ عمر گرامی و روزگار نفیس
یک امشبی که درافتاده‌ای بیا خوش باش از نزاری غزل 668
1. یک امشبی که درافتاده‌ای بیا خوش باش
به رای خویش مرو هم به روی ما خوش باش