ای دل سودازده از حکیم نزاری قهستانی غزل 669
1. ای دل سودازده عاشق تنها مباش
با خود اگر می‌روی همره سودا مباش
پند داعی بشنو از حکیم نزاری قهستانی غزل 670
1. پند داعی بشنو پس‌رو پندار مباش
تخم شیرین ز پی مائده دو شوره مپاش
گر به جانان زنده از حکیم نزاری قهستانی غزل 671
1. گر به جانان زنده ای جان گو مباش
هجر باشد وصلِ جانان گو مباش
خوش است عالمِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 672
1. خوش است عالمِ رندان و صحبتِ او باش
بیا دمی به علی رغمِ عاقلان خوش باش
دلا سر پوشِ خوانِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 673
1. دلا سر پوشِ خوانِ سّرِ او باش
مکن تا او نگوید سرِّ او فاش
مرا گر عقل گوید از حکیم نزاری قهستانی غزل 674
1. مرا گر عقل گوید متّقی باش
نیارم بود با رندانِ اوباش
جانم آن جاست که از حکیم نزاری قهستانی غزل 675
1. جانم آن جاست که او گو تنم این جا می باش
ای دلِ شیفته مردانه شکیبا می باش
دلا خاک در دیدۀ از حکیم نزاری قهستانی غزل 676
1. دلا خاک در دیدۀ عقل پاش
نه از خویشتن عاقلی بر تراش
ای دلِ دریا نشین از حکیم نزاری قهستانی غزل 677
1. ای دلِ دریا نشین گوهرِ دریا مپاش
در قدمِ بی قدم لؤلؤ لالا مپاش
از آنم خلق می خوانند از حکیم نزاری قهستانی غزل 678
1. از آنم خلق می خوانند قلّاش
که در شورم چو بینم زلفِ جَمّاش
جمالِ رویِ هم از حکیم نزاری قهستانی غزل 679
1. جمالِ رویِ هم چون آفتابش
شبی گر باز می بینم به خوابش
چو صرف شد همه اوقاتِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 680
1. چو صرف شد همه اوقاتِ عمر در طلبش
نه ممکن است که دل باز گردد از عقبش