کمند است آنکه افکنده‌ست بر دوش از نزاری غزل 705
1. کمند است آنکه افکنده‌ست بر دوش
ندانم یا نغوله بر بنا گوش
با شمع درآمد از درم دوش از نزاری غزل 706
1. با شمع درآمد از درم دوش
می در سر و سر ز می پر از جوش
آمد بر من نگار من دوش از نزاری غزل 707
1. آمد بر من نگار من دوش
افکنده دو زلف شست بر دوش
ای لبت عقلم به غارت داده دوش از نزاری غزل 708
1. ای لبت عقلم به غارت داده دوش
وی دو چشم مستت از من برده هوش
سرمست درآمد ز درم نیمه شبی دوش از نزاری غزل 709
1. سرمست درآمد ز درم نیمه شبی دوش
ماهی که به یک غمزه ببرد از دل ما هوش
ای دل از گردش ایام مخالف مخروش از نزاری غزل 710
1. ای دل از گردش ایام مخالف مخروش
با قضایی که ز تدبیر برون است مکوش
نگارا پری زاده ای یا سروش از نزاری غزل 711
1. نگارا پری زاده ای یا سروش
اگر آدمی زاده ای رخ مپوش
به گوش هوش شنیدم که بر زبان سروش از نزاری غزل 712
1. به گوش هوش شنیدم که بر زبان سروش
به من ندای فقروا الی الله آمد دوش
بیا جانا جهان بر من بمفروش از نزاری غزل 713
1. بیا جانا جهان بر من بمفروش
بیا تا یک دمت گیرم در آغوش
بهشت است خمخانه می فروش از نزاری غزل 714
1. بهشت است خمخانه می فروش
فرو مایه چون شیره گو بر مجوش
آن موی بریده بر بنا گوش از نزاری غزل 715
1. آن موی بریده بر بنا گوش
کشته ست مرا و کرده مدهوش