کمند است آنکه از حکیم نزاری قهستانی غزل 705
1. کمند است آنکه افکنده‌ست بر دوش
ندانم یا نغوله بر بنا گوش
با شمع درآمد از از حکیم نزاری قهستانی غزل 706
1. با شمع درآمد از درم دوش
می در سر و سر ز می پر از جوش
آمد بر من نگار از حکیم نزاری قهستانی غزل 707
1. آمد بر من نگار من دوش
افکنده دو زلف شست بر دوش
ای لبت عقلم به از حکیم نزاری قهستانی غزل 708
1. ای لبت عقلم به غارت داده دوش
وی دو چشم مستت از من برده هوش
سرمست درآمد ز از حکیم نزاری قهستانی غزل 709
1. سرمست درآمد ز درم نیمه شبی دوش
ماهی که به یک غمزه ببرد از دل ما هوش
ای دل از گردش ایام از حکیم نزاری قهستانی غزل 710
1. ای دل از گردش ایام مخالف مخروش
با قضایی که ز تدبیر برون است مکوش
نگارا پری زاده از حکیم نزاری قهستانی غزل 711
1. نگارا پری زاده ای یا سروش
اگر آدمی زاده ای رخ مپوش
به گوش هوش شنیدم از حکیم نزاری قهستانی غزل 712
1. به گوش هوش شنیدم که بر زبان سروش
به من ندای فقروا الی الله آمد دوش
بیا جانا جهان از حکیم نزاری قهستانی غزل 713
1. بیا جانا جهان بر من بمفروش
بیا تا یک دمت گیرم در آغوش
بهشت است خمخانه از حکیم نزاری قهستانی غزل 714
1. بهشت است خمخانه می فروش
فرو مایه چون شیره گو بر مجوش
آن موی بریده بر از حکیم نزاری قهستانی غزل 715
1. آن موی بریده بر بنا گوش
کشته ست مرا و کرده مدهوش