در جهان دبدبهٔ عشقِ من افتاد چو صور از نزاری غزل 621
1. در جهان دبدبهٔ عشقِ من افتاد چو صور
شد چنین قصّهٔ من در همه عالم مشهور
مرا ز کوی تو آواره کرد بخت نفور از نزاری غزل 622
1. مرا ز کوی تو آواره کرد بخت نفور
ز روی خوب تو دورم که چشم بد ز تو دور
خمار چشم تو داده‌ست چشم‌ها را نور از نزاری غزل 623
1. خمار چشم تو داده‌ست چشم‌ها را نور
تو چشم خویش نگه‌دار تا شود مستور
ز نامردی ندارم طاقت نور از نزاری غزل 624
1. ز نامردی ندارم طاقت نور
بدین عذرم که خواهد داشت معذور
زان پیش کآفتاب ز مشرق کند ظهور از نزاری غزل 625
1. زان پیش کآفتاب ز مشرق کند ظهور
آثار فیض حق متجلّی شود ز طور
ساقی بیار می که فلک می‌کند ظهور از نزاری غزل 626
1. ساقی بیار می که فلک می‌کند ظهور
زان می که گیرد از اثرش آفتاب نور
گر مرا عقل کشد پای و سر اندر زنجیر از نزاری غزل 627
1. گر مرا عقل کشد پای و سر اندر زنجیر
نیست از کوی توام یک نفس ای دوست گزیر
هین که به جان آمده‌ام دست گیر از نزاری غزل 628
1. هین که به جان آمده‌ام دست گیر
رحم کن و بار دگر در پذیر
یار با ما امتحانی کرد باز از نزاری غزل 629
1. یار با ما امتحانی کرد باز
لیک با بیگانه نتوان گفت راز
بلای عشق تو ناگه ز در درآمد باز از نزاری غزل 630
1. بلای عشق تو ناگه ز در درآمد باز
مدار دور سلامت مگر سرآمد باز
مرا چیزهایی نمودند باز از نزاری غزل 631
1. مرا چیزهایی نمودند باز
که آن است اسرار مردان راز
آمد بهار و کرد جهان مشک‌بار باز از نزاری غزل 632
1. آمد بهار و کرد جهان مشک‌بار باز
ای باد مشک‌بار که آمد بهار باز