هیچم دلِ شکسته از حکیم نزاری قهستانی غزل 573
1. هیچم دلِ شکسته موافق نمی شود
خود هیچ هفته نیست که عاشق نمی شود
خوشا که عید به از حکیم نزاری قهستانی غزل 574
1. خوشا که عید به ما وعدۀ وصال دهد
نمازِ شام افق مژدۀ هلال دهد
از یارِ خشم کرده از حکیم نزاری قهستانی غزل 575
1. از یارِ خشم کرده نشانم که می دهد
یا ز آن ز دست رفته عنانم که می دهد
آهِ ندامت ز شیخ از حکیم نزاری قهستانی غزل 576
1. آهِ ندامت ز شیخ وشاب بر آید
آری چندان که آفتاب بر آید
قیامت از جهان از حکیم نزاری قهستانی غزل 577
1. قیامت از جهان باری برآید
چنین سرو ار به گلزاری برآید
آخر شبِ جدایی از حکیم نزاری قهستانی غزل 578
1. آخر شبِ جدایی روزی مگر سرآید
وان آفتابِ وصلت از جانبی برآید
هیچ باشد که سفر از حکیم نزاری قهستانی غزل 579
1. هیچ باشد که سفر کردۀ ما بازآید
به جفا رفت همانا به وفا باز آید
نشسته ام مترصّد از حکیم نزاری قهستانی غزل 580
1. نشسته ام مترصّد که یار باز آید
قرارداد مگر به قرار بازآید
زهی مراد اگر از از حکیم نزاری قهستانی غزل 581
1. زهی مراد اگر از دست رفته بازآید
به دست وانۀ امّیدِ من چو بازآید
آن بر شکسته از از حکیم نزاری قهستانی غزل 582
1. آن بر شکسته از ما باشد که باز آید
این جا دری گشاید آن جا رهی نماید
این چه بویی‌ست از حکیم نزاری قهستانی غزل 583
1. این چه بویی‌ست که از بادِ صبا می‌آید
وین چه مرغی‌ست که از سویِ سبا می‌آید
ز بس که در نظرم از حکیم نزاری قهستانی غزل 584
1. ز بس که در نظرم آفتاب می‌آید
ز چشمِ مردمکِ دیده آب می‌آید