مکر و تزویر به از حکیم نزاری قهستانی غزل 537
1. مکر و تزویر به هم در بستند
به ستم توبه ما بشکستند
یاد یارانی که از حکیم نزاری قهستانی غزل 538
1. یاد یارانی که با ما عهد یاری داشتند
برشکستند از وفاداری و باد انگاشتند
هزار بار از آن از حکیم نزاری قهستانی غزل 539
1. هزار بار از آن بهتری که می گفتند
خنک وجود کسانی که با غمت جفتند
از مبادی که مرا از حکیم نزاری قهستانی غزل 540
1. از مبادی که مرا سر به جهان در دادند
هیچ شک نیست که بی فایده نفرستادند
دکانِ رازِ من از حکیم نزاری قهستانی غزل 541
1. دکانِ رازِ من گویی به سر بازار بنهادند
مرا با یار پنداری خلافِ یار بنهادند
مرا به دردِ دل از حکیم نزاری قهستانی غزل 542
1. مرا به دردِ دل از دوستان جدا کردند
چه بد که با منِ درویشِ مبتلا کردند
هر چند که می حرام از حکیم نزاری قهستانی غزل 543
1. هر چند که می حرام کردند
رمزی‌ست که در کلام کردند
جماعتی که محبت از حکیم نزاری قهستانی غزل 544
1. جماعتی که محبت ز فطرت آوردند
شرابِ شوق به جامِ یگانگی خوردند
یا خود همه کس فتنهء از حکیم نزاری قهستانی غزل 545
1. یا خود همه کس فتنهء بالای بلندند
بر عادتِ من چون گران مولعِ قندند
آن‌ها که به دوست از حکیم نزاری قهستانی غزل 546
1. آن‌ها که به دوست راه دارند
اسرارِ نهان نگاه دارند
حور چشمان ملایک از حکیم نزاری قهستانی غزل 547
1. حور چشمان ملایک منظرند
آن که بر عذرا دل از ما می‌برند
این حوریان مگر از حکیم نزاری قهستانی غزل 548
1. این حوریان مگر ز سماوات می‌رسند
یا خود ز خیل خانۀ جنّات می‌رسند