ساقیا خیز که گل از حکیم نزاری قهستانی غزل 525
1. ساقیا خیز که گل باز به بستان آمد
بلبل مست دگر باره به دستان آمد
چنانت دوست می از حکیم نزاری قهستانی غزل 526
1. چنانت دوست می دارم که جانم بر دهان آمد
نگفتم با کس این معنی که تا جان بر زفان آمد
جماعتی که به اصرار از حکیم نزاری قهستانی غزل 527
1. جماعتی که به اصرار جهل منسوبند
مثال شب پره از آفتاب محجوب‌اند
محققان که ز خُم‌خانهٔ از حکیم نزاری قهستانی غزل 528
1. محققان که ز خُم‌خانهٔ ازل مستند
نخست نیست بباشند و بعد از آن هستند
مگر صبا به فلانی از حکیم نزاری قهستانی غزل 529
1. مگر صبا به فلانی سلام ما برساند
که راز ما نکند فاش چونکه نامه بخواند
چه خواهی دید جز از حکیم نزاری قهستانی غزل 530
1. چه خواهی دید جز خود را گرت در پیش بنشاند
به چشم خود کسی او را تواند دید نتواند
کسانی که ما را از حکیم نزاری قهستانی غزل 531
1. کسانی که ما را ندانسته‌اند
زبان‌ها به ما درکشانسته‌اند
سر به سر رازی که از حکیم نزاری قهستانی غزل 532
1. سر به سر رازی که با من گفته‌اند
با که بر گویم که مردم خفته‌اند
دامن چشمانش آلودست از حکیم نزاری قهستانی غزل 533
1. دامن چشمانش آلودست خونی کرده‌اند
یا مگر دوشینه تا وقت سحر می خورده‌اند
عاقلان بسیار از حکیم نزاری قهستانی غزل 534
1. عاقلان بسیار از من احتراز آورده اند
پیش از این اکنون همان آوازه بازآورده اند
ساکنانی که قدم از حکیم نزاری قهستانی غزل 535
1. ساکنانی که قدم در ره مقصد زده اند
دست در دامن اولاد محمد زده اند
بیار باده و ما از حکیم نزاری قهستانی غزل 536
1. بیار باده و ما را ثلاثه ای در بند
که عزم توبه نداریم بعد از این یک چند