مرا اگر چو دو چشمت از حکیم نزاری قهستانی غزل 489
1. مرا اگر چو دو چشمت هزار جان باشد
چو حلقۀ کمرت با تو در میان باشد
مرا محبّتِ تو از حکیم نزاری قهستانی غزل 490
1. مرا محبّتِ تو در میانِ جان باشد
نه هم چو مدّعیان بر سرِ زبان باشد
چنین سروِ روان از حکیم نزاری قهستانی غزل 491
1. چنین سروِ روان دیگر نباشد
بر و بالا ازین خوش تر نباشد
تماشایِ او کردن از حکیم نزاری قهستانی غزل 492
1. تماشایِ او کردن آسان نباشد
مرا دیدۀ دیدنِ آن نباشد
در مذهبِ ما کعبه از حکیم نزاری قهستانی غزل 493
1. در مذهبِ ما کعبه و بت خانه نباشد
اندیشۀ خویش و غمِ بیگانه نباشد
شرابِ تلخ هنی از حکیم نزاری قهستانی غزل 494
1. شرابِ تلخ هنی تر ز انگبین باشد
به خاصه کز کفِ سروِ سمن سرین باشد
مردِ دنیا نه اهلِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 495
1. مردِ دنیا نه اهلِ دین باشد
بدگمان منکرِ یقین باشد
ترا خود رسمِ دل از حکیم نزاری قهستانی غزل 496
1. ترا خود رسمِ دل داری نباشد
جز آیینِ جفا کاری نباشد
خوش وقتِ کسی کو از حکیم نزاری قهستانی غزل 497
1. خوش وقتِ کسی کو را محبوب قرین باشد
ما را بکشد باری گر هجر چنین باشد
هر که را عشق هم از حکیم نزاری قهستانی غزل 498
1. هر که را عشق هم نشین باشد
جامۀ خوابش آتشین باشد
فراقِ یارِ سفر از حکیم نزاری قهستانی غزل 499
1. فراقِ یارِ سفر کرده گر چنین باشد
هلاکِ عاشقِ مسکین علی الیقین باشد
مرا در سینه گر از حکیم نزاری قهستانی غزل 500
1. مرا در سینه گر رازی بود هم رازم او باشد
چو با او باشد اسرارم سر و کارم نکو باشد