امروز که باده می توان خورد از نزاری غزل 453
1. امروز که باده می توان خورد
یک هفته بهانه می توان کرد
مرا مادر به شیرِ عشق پرورد از نزاری غزل 454
1. مرا مادر به شیرِ عشق پرورد
پدر تعلیم در دیوانگی کرد
دولتِ آن کس که ترکِ جاه بگیرد از نزاری غزل 455
1. دولتِ آن کس که ترکِ جاه بگیرد
یوسفِ جان را ز قعرِ چاه بگیرد
در دهر کسی که یار گیرد از نزاری غزل 456
1. در دهر کسی که یار گیرد
یاری چو من اختیار گیرد
زمانه عهد و وفا عاقبت ز سر گیرد از نزاری غزل 457
1. زمانه عهد و وفا عاقبت ز سر گیرد
مفارقت ز میان من و تو برگیرد
مشتاق لقا روی نظر باز نگیرد از نزاری غزل 458
1. مشتاق لقا روی نظر باز نگیرد
هرگز قدم از بیم خطر باز نگیرد
میانه بخت دلم گر کرانه‌ای گیرد از نزاری غزل 459
1. میانه بخت دلم گر کرانه‌ای گیرد
بلای صحبت خوبان بهانه‌ای گیرد
آتش عشق چو در سینه شرار اندازد از نزاری غزل 460
1. آتش عشق چو در سینه شرار اندازد
مرد را از زبر تخت به دار اندازد
یارِ ما ولوله در عالمِ راز اندازد از نزاری غزل 461
1. یارِ ما ولوله در عالمِ راز اندازد
گر نقابی که برانداخته باز اندازد
دلی که پیشِ غم از صابری سپر سازد از نزاری غزل 462
1. دلی که پیشِ غم از صابری سپر سازد
غذایِ دل مگر از گوشۀ جگر سازد
آن ترک که با ما قدم از صدق و صفا زد از نزاری غزل 463
1. آن ترک که با ما قدم از صدق و صفا زد
یاغی شد و بر یُرت گهِ عهد و وفا زد
گر مرا دل نواز بنوازد از نزاری غزل 464
1. گر مرا دل نواز بنوازد
رایتِ دولتم برافرازد