که دست از هوایِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 417
1. که دست از هوایِ تو بر سر ندارد
که چشم از فراقت به خون تر ندارد
چرا افسرده معذورش از حکیم نزاری قهستانی غزل 418
1. چرا افسرده معذورش ندارد
که یاری از سرِ دردی بزارد
نه پسته چون دهنِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 419
1. نه پسته چون دهنِ تنگِ یارِ من دارد
نه باغ چون رخِ گل رنگِ یارِ من دارد
جمادست آن که دل از حکیم نزاری قهستانی غزل 420
1. جمادست آن که دل داری ندارد
یقین می دان که جان باری ندارد
چه دردست این که از حکیم نزاری قهستانی غزل 421
1. چه دردست این که آرامی ندارد
چه دورست این که انجامی ندارد
نه بخت با منِ مسکین از حکیم نزاری قهستانی غزل 422
1. نه بخت با منِ مسکین سری به ره دارد
نه یارم از منِ بی چاره یاد می آرد
یاری چو من از جملۀ از حکیم نزاری قهستانی غزل 423
1. یاری چو من از جملۀ عشّاق که دارد
بر سرو به هم افعی و تریاق که دارد
غمزۀ شوخِ تو شیرین از حکیم نزاری قهستانی غزل 424
1. غمزۀ شوخِ تو شیرین حرکاتی دارد
کشتۀ هر مژه فرهاد صفاتی دارد
هر کس نظرِ خاطر از حکیم نزاری قهستانی غزل 425
1. هر کس نظرِ خاطر با خوش منشی دارد
آری دلِ مشتاقان با جان کششی دارد
یکی را دوست می از حکیم نزاری قهستانی غزل 426
1. یکی را دوست می دارم که چون من سد رهی دارد
ندانم تا ز حالِ من کم و بیش آگهی دارد
دولتِ آن کس که از حکیم نزاری قهستانی غزل 427
1. دولتِ آن کس که عمر با تو گذارد
هر که نه در بندِ تست بخت ندارد
عمری که مردِ عاشق از حکیم نزاری قهستانی غزل 428
1. عمری که مردِ عاشق بی دوست می گذارد
هرگز روا نباشد کز زندگی شمارد