کجا رفتی بیا ای از حکیم نزاری قهستانی غزل 394
1. کجا رفتی بیا ای سرو آزاد
که رحمت بر چنان بالا و بر باد
خدای با تو کسی از حکیم نزاری قهستانی غزل 395
1. خدای با تو کسی را دل آشنا مکناد
وگر کند چو من از خان و مان جدا مکناد
زمانه گرچه بسی از حکیم نزاری قهستانی غزل 396
1. زمانه گرچه بسی بر سرم نهاد
کمند زلف تو باری دگر به دستم داد
یارم که ز من نمی‌کند از حکیم نزاری قهستانی غزل 397
1. یارم که ز من نمی‌کند یاد
جان است و ز تن نمی‌کند یاد
فریاد نمی رسند از حکیم نزاری قهستانی غزل 398
1. فریاد نمی رسند فریاد
از دست ستمگران بیداد
ای ترک ما گرفته از حکیم نزاری قهستانی غزل 399
1. ای ترک ما گرفته و از ما نکرده یاد
یاران چنین کنند نه هرگز چنین مباد
دیر شد تا ز ما نکردی از حکیم نزاری قهستانی غزل 400
1. دیر شد تا ز ما نکردی یاد
طرفه رسمی نهاده ای بنیاد
تا نیستی در آمد از حکیم نزاری قهستانی غزل 401
1. تا نیستی در آمد و هستیِ ما ستد
هم صبر در حجاب شد از ما و هم خرد
مرا دلی ست که هر از حکیم نزاری قهستانی غزل 402
1. مرا دلی ست که هر لحظه در بلا افتد
به دستِ خیره کُشی چون تو مبتلا افتد
گر دگر باره مرا از حکیم نزاری قهستانی غزل 403
1. گر دگر باره مرا با تو ملاقات افتد
اتّفاقی عجب از محضِ کرامات افتد
دلم به دامِ تمنّایِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 404
1. دلم به دامِ تمنّایِ عشق چند افتد
شکالِ پایِ من از عقل ناپسند افتد