موذّن فالق الاصباح از حکیم نزاری قهستانی غزل 358
1. موذّن فالق الاصباح می گفت
گمان بردم که هات الراح می گفت
به جفتِ چشمِ سیاه از حکیم نزاری قهستانی غزل 359
1. به جفتِ چشمِ سیاه و به ابروی طاقت
که در فراق تو ام نیست بیش از این طاقت
غایب نشد زمانی از حکیم نزاری قهستانی غزل 360
1. غایب نشد زمانی از خاطرم خیالت
در پیش چشم دارم آیینه جمالت
خوش است اگر بگذارد از حکیم نزاری قهستانی غزل 361
1. خوش است اگر بگذارد در این سرا اجلت
ولی اگر چه برنجی نباشد این محلت
هر که ببیند تو از حکیم نزاری قهستانی غزل 362
1. هر که ببیند تو را بدین قد و قامت
باز نیاید به هوش تا به قیامت
خوش آید پاک بازان از حکیم نزاری قهستانی غزل 363
1. خوش آید پاک بازان را ملامت
ز خود بیرون شدی اینک قیامت
اگر عاشقی سر متاب از حکیم نزاری قهستانی غزل 364
1. اگر عاشقی سر متاب از ملامت
غذا کن نه از آب و نان از ملامت
مرا چه غم که مرا از حکیم نزاری قهستانی غزل 365
1. مرا چه غم که مرا سرزنش کنند و ملامت
که من معاینه دیدم جمال روز قیامت
گر بر آرد عشقت از حکیم نزاری قهستانی غزل 366
1. گر بر آرد عشقت از جانم قیامت
من نخواهم کرد بر عاشق ملامت
مخوان بعد از این از حکیم نزاری قهستانی غزل 367
1. مخوان بعد از این داستان قیامت
بیا و تفرج کن این قد و قامت
بکشم گر همه کوه از حکیم نزاری قهستانی غزل 368
1. بکشم گر همه کوه است وز آهن ستمت
بر ندارم به جفا چشم امید از کرمت
گر بیایی به سر از حکیم نزاری قهستانی غزل 369
1. گر بیایی به سر چشمه ی حیوان برمت
پای کوبان به تماشا گه رضوان برمت