دو ده گذشت ز ماه از حکیم نزاری قهستانی غزل 298
1. دو ده گذشت ز ماه و ده دگر باقی ست
شکایت از ده باقی ز فرطِ مشتاقی ست
خنک مرا که خرابات از حکیم نزاری قهستانی غزل 299
1. خنک مرا که خرابات و خانقاه یکی ست
گدا و خواجه و درویش و پادشاه یکی ست
خراباتِ مردان از حکیم نزاری قهستانی غزل 300
1. خراباتِ مردان خرابات نیست
در آن مصطبه عزّی ولات نیست
دانی مرا به توبه از حکیم نزاری قهستانی غزل 301
1. دانی مرا به توبه چرا التفات نیست
زیرا که روی توبه ما در ثبات نیست
عذابی چو مهجوری از حکیم نزاری قهستانی غزل 302
1. عذابی چو مهجوری از دوست نیست
خیال ار تصور کنی اوست، نیست
جان است و هرچه از حکیم نزاری قهستانی غزل 303
1. جان است و هرچه نه همه جان است هیچ نیست
هر چیز کان به جمله نه آن است هیج نیست
شاد به روی تو ام از حکیم نزاری قهستانی غزل 304
1. شاد به روی تو ام گرچه دلم شاد نیست
شادی دل خود مرا در غم تو یاد نیست
عقل اگر گوید به از حکیم نزاری قهستانی غزل 305
1. عقل اگر گوید به وصل عشق حاجتمند نیست
راست میگوید که ضدّان را به هم پیوند نیست
چون کنم با دل که از حکیم نزاری قهستانی غزل 306
1. چون کنم با دل که هیچش با خرد پیوند نیست
هرچه میگویند تمکینش به چون و چند نیست
دلم را که جز با از حکیم نزاری قهستانی غزل 307
1. دلم را که جز با تو پیوند نیست
به دنیا و دین هیچ در بند نیست
گر زبان در من کشند از حکیم نزاری قهستانی غزل 308
1. گر زبان در من کشند انکار نیست
مدعی را حد این اسرار نیست
ما را ز تو یک نفس از حکیم نزاری قهستانی غزل 309
1. ما را ز تو یک نفس به سر نیست
الا در تو دری دگر نیست