مرا خدای تعالی ولایتی داده ست از نزاری غزل 287
1. مرا خدای تعالی ولایتی داده ست
ولایتی ست که نامش قناعت آبادست
مرا سودایِ تو دیوانه کرده ست از نزاری غزل 288
1. مرا سودایِ تو دیوانه کرده ست
ز خویش و آشنا بی گانه کرده ست
حرام بر من و بر هر که بی تو می خورده ست از نزاری غزل 289
1. حرام بر من و بر هر که بی تو می خورده ست
بر آن که خورد حلالش حرام کی کرده ست
قدت بر ماهِ تابان سر کشیده ست از نزاری غزل 290
1. قدت بر ماهِ تابان سر کشیده ست
چنین سروِ خرامان کس ندیده ست
هیچ می دانی در آن حضرت کیان را بار هست از نزاری غزل 291
1. هیچ می دانی در آن حضرت کیان را بار هست
من نمی دانم و لیکن هم چو من بسیار هست
مرا مسکراتی به تخصیص هست از نزاری غزل 292
1. مرا مسکراتی به تخصیص هست
نه از شیرۀ رز ز جامِ الست
ما را سخنِ مولّهانه ست از نزاری غزل 293
1. ما را سخنِ مولّهانه ست
تو پنداری مگر فسانه ست
چون جزو نیست ای همه پس چیست از نزاری غزل 294
1. چون جزو نیست ای همه پس چیست
گر همه اوست پس همه کس کیست
آخر ای دوست بمردم ز غمت درمان چیست از نزاری غزل 295
1. آخر ای دوست بمردم ز غمت درمان چیست
رازِ دل فاش کنم یا نکنم فرمان چیست
بهارِ تیر ماهی خوش بهاری ست از نزاری غزل 296
1. بهارِ تیر ماهی خوش بهاری ست
و لیکن عشق موقوفِ نگاری ست
خنک وجودِ کسی کِه ش نظر به هم نفسی ست از نزاری غزل 297
1. خنک وجودِ کسی کِه ش نظر به هم نفسی ست
که بویِ هم نفسی یافته ست هر که کسی ست