مرا خدای تعالی از حکیم نزاری قهستانی غزل 287
1. مرا خدای تعالی ولایتی داده ست
ولایتی ست که نامش قناعت آبادست
مرا سودایِ تو از حکیم نزاری قهستانی غزل 288
1. مرا سودایِ تو دیوانه کرده ست
ز خویش و آشنا بی گانه کرده ست
حرام بر من و بر از حکیم نزاری قهستانی غزل 289
1. حرام بر من و بر هر که بی تو می خورده ست
بر آن که خورد حلالش حرام کی کرده ست
قدت بر ماهِ تابان از حکیم نزاری قهستانی غزل 290
1. قدت بر ماهِ تابان سر کشیده ست
چنین سروِ خرامان کس ندیده ست
هیچ می دانی در از حکیم نزاری قهستانی غزل 291
1. هیچ می دانی در آن حضرت کیان را بار هست
من نمی دانم و لیکن هم چو من بسیار هست
مرا مسکراتی به از حکیم نزاری قهستانی غزل 292
1. مرا مسکراتی به تخصیص هست
نه از شیرۀ رز ز جامِ الست
ما را سخنِ مولّهانه از حکیم نزاری قهستانی غزل 293
1. ما را سخنِ مولّهانه ست
تو پنداری مگر فسانه ست
چون جزو نیست ای از حکیم نزاری قهستانی غزل 294
1. چون جزو نیست ای همه پس چیست
گر همه اوست پس همه کس کیست
آخر ای دوست بمردم از حکیم نزاری قهستانی غزل 295
1. آخر ای دوست بمردم ز غمت درمان چیست
رازِ دل فاش کنم یا نکنم فرمان چیست
بهارِ تیر ماهی از حکیم نزاری قهستانی غزل 296
1. بهارِ تیر ماهی خوش بهاری ست
و لیکن عشق موقوفِ نگاری ست
خنک وجودِ کسی از حکیم نزاری قهستانی غزل 297
1. خنک وجودِ کسی کِه ش نظر به هم نفسی ست
که بویِ هم نفسی یافته ست هر که کسی ست