ما دوست نداریم از حکیم نزاری قهستانی غزل 263
1. ما دوست نداریم دگر هیچ به جز دوست
گر دوست نه با دوست بود دشمنِ ما اوست
رایحه عنبرست از حکیم نزاری قهستانی غزل 264
1. رایحه عنبرست بویِ بناگوشِ دوست
خاصیتِ کوثرست در لبِ چون نوشِ دوست
آرزویی بود و شد از حکیم نزاری قهستانی غزل 265
1. آرزویی بود و شد محو در اوصافِ دوست
هیچ ز من مانده نیست هرچه بماندهست اوست
کُشتی از بس انتظارم از حکیم نزاری قهستانی غزل 266
1. کُشتی از بس انتظارم آه دوست
بیش از این طاقت ندارم آه دوست
بدان خدای که مثلت از حکیم نزاری قهستانی غزل 267
1. بدان خدای که مثلت نیافرید ای دوست
که در فراقِ تو کارم به جان رسید ای دوست
ز حد گذشت وز اندازه از حکیم نزاری قهستانی غزل 268
1. ز حد گذشت وز اندازه انتظار ای دوست
هَلاک می شوم آخر روا مدار ای دوست
یارب آن خلدست از حکیم نزاری قهستانی غزل 269
1. یارب آن خلدست یا رویِ جهان آرایِ دوست
یارب آن سروِ خرامان است یا بالایِ دوست
آخر بدین صفت که از حکیم نزاری قهستانی غزل 270
1. آخر بدین صفت که منم مبتلایِ دوست
ممکن بود ز من که نجویم رضای دوست
من که باشم که تورا از حکیم نزاری قهستانی غزل 271
1. من که باشم که تورا دوست ندارم ای دوست
با که افتاد نگه کن سر و کارم ای دوست
گمان مبر که ز یادِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 272
1. گمان مبر که ز یادِ تو غافلم ای دوست
که نیست یادِ کسی جز تو در دلم ای دوست
به جان رسید دلم از حکیم نزاری قهستانی غزل 273
1. به جان رسید دلم در فراق هان ای دوست
ترحّمی کن اگر هیچ می توان ای دوست
آفتِ جانِ من است از حکیم نزاری قهستانی غزل 274
1. آفتِ جانِ من است طرّۀ جادوی دوست
کرد مرا جفتِ غم طاقِ دو ابرویِ دوست