ز من مپرس که شب از حکیم نزاری قهستانی غزل 239
1. ز من مپرس که شب چند رفت و کی روزست
که را بود خبر از خود که در چنین سوزست
از ابتدا که لشکرِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 240
1. از ابتدا که لشکرِ ارواح برنشست
عقل از سپاهِ عشق هزیمت کنان بجست
عشقِ تو از در درآمد از حکیم نزاری قهستانی غزل 241
1. عشقِ تو از در درآمد در میانِ جان نشست
دستِ بی رحمی گشاد و زیرِ پایم کرد پست
هرکه در حلقۀ عشّاقِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 242
1. هرکه در حلقۀ عشّاقِ قلندر ننشست
رختِ ایّامِ خود از کویِ ملامت بربست
یارم برفت و از از حکیم نزاری قهستانی غزل 243
1. یارم برفت و از منِ دل خسته برشکست
یاری چنان دریغ که بگذاشتم ز دست
هم چو من هرگز خراباتِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 244
1. هم چو من هرگز خراباتِ الست
مستِ لایعقل به دنیا آمده ست
خوشا وقتِ دیوانگانِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 245
1. خوشا وقتِ دیوانگانِ الست
که بی دل دلیرند و بی باده مست
بر یادِ صبوحیانِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 246
1. بر یادِ صبوحیانِ سر مست
خواهم سر و پایِ توبه بشکست
درآمد از درِ من از حکیم نزاری قهستانی غزل 247
1. درآمد از درِ من دوش هاتفی سر مست
صبوحیانه گرفته صراحی یی در دست
منم نزاریِ قلاّشِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 248
1. منم نزاریِ قلاّشِ رندِ عاشقِ مست
هر آدمی که چو من شد ز ننگ و نام برست
جماد بی خبرست از حکیم نزاری قهستانی غزل 249
1. جماد بی خبرست از خروشِ بلبلِ مست
به باغ باده خورد هر که را حیاتی هست
دوش رفتم در خرابات از حکیم نزاری قهستانی غزل 250
1. دوش رفتم در خرابات از نماز شام مست
مجلسی دیدم درو جمعی علی الاتمام مست