گوش بر آواز و چشمم بر درست از نزاری غزل 227
1. گوش بر آواز و چشمم بر درست
شور از آن شیرین‌زبانم در سرست
آن را که در فراق صبوری میسرست از نزاری غزل 228
1. آن را که در فراق صبوری میسرست
عشقش همیشه بر هوس دل مقدر است
چه عیش‌ها دگر اصحاب را کزین سفرست از نزاری غزل 229
1. چه عیش‌ها دگر اصحاب را کزین سفرست
مگر مرا که وجود از حیات بی‌خبر است
گرچه در روح صبا مطلق حیاتی دیگرست از نزاری غزل 230
1. گرچه در روح صبا مطلق حیاتی دیگرست
در عرق‌چین نگارم رایحاتی دیگرست
بر جمال دوست ما را وجد و حالی دیگرست از نزاری غزل 231
1. بر جمال دوست ما را وجد و حالی دیگرست
عاشقان را چشم باطن بر جمالی دیگرست
مرا عشق جانانه‌ای دیگرست از نزاری غزل 232
1. مرا عشق جانانه‌ای دیگرست
مپندار بیگانه‌ای دیگرست
نور رخ تو صاف‌تر از چشمهٔ خورست از نزاری غزل 233
1. نور رخ تو صاف‌تر از چشمهٔ خورست
خاک در تو پاک‌تر از حوض کوثر است
یار ما را همچو روح الله دمی جان‌پرورست از نزاری غزل 234
1. یار ما را همچو روح الله دمی جان‌پرورست
گرد بر گرد لبش چون چشمهٔ خضر اخضر است
هر دل که ز مهر غرق نورست از نزاری غزل 235
1. هر دل که ز مهر غرق نورست
با دوست همیشه در حضورست
مرا از روی خوبان ناگزیرست از نزاری غزل 236
1. مرا از روی خوبان ناگزیرست
نظر بر شاهدان چشمم منیرست
به دیدار توام چندان نیازست از نزاری غزل 237
1. به دیدار توام چندان نیازست
که شرحش چون شبِ هجران درازست
در کویِ خرابات کسی را که نیازست از نزاری غزل 238
1. در کویِ خرابات کسی را که نیازست
هشیاری و مستیش همه عین نمازست