باز دیدم خویشتن از حکیم نزاری قهستانی غزل 275
1. باز دیدم خویشتن را در بهشتِ کویِ دوست
آبِ حیوان نوش کردم بر جمالِ رویِ دوست
بار دگر هوایِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 276
1. بار دگر هوایِ نشابورم آرزوست
بر کف گرفته شیرۀ انگورم آرزوست
سرِ آن دارم و در از حکیم نزاری قهستانی غزل 277
1. سرِ آن دارم و در خاطرم این رغبت هست
توبه برهم زدن و باده گرفتن بر دست
دل در خمِ ابرویِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 278
1. دل در خمِ ابرویِ تو بر طاق نشسته ست
دانی که چرا خایف از آن غمزۀ مست است
این ذاتِ مطهّر از حکیم نزاری قهستانی غزل 279
1. این ذاتِ مطهّر مگر از نور سرشته ست
وین سروِ خرامان مگر از باغِ بهشت است
ز مستی تا دل‌آرامم از حکیم نزاری قهستانی غزل 280
1. ز مستی تا دل‌آرامم برفته‌ست
همه رونق ز ایّامم برفته‌ست
چنین ز دستِ دلم از حکیم نزاری قهستانی غزل 281
1. چنین ز دستِ دلم اختیار از آن رفته‌ست
که دوستی تو در مغز استخوان رفته‌ست
هیچ طبیبم دوایِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 282
1. هیچ طبیبم دوایِ درد نگفته ست
درد که درمان پذیر نیست شگفت است
از آن زمان که زمان از حکیم نزاری قهستانی غزل 283
1. از آن زمان که زمان در تحرّک استاده ست
زمانه با تو مرا عهدِ دوستی داده ست
اشتیاقم به کمال از حکیم نزاری قهستانی غزل 284
1. اشتیاقم به کمال افتاده ست
وین هم از حسنِ جمال افتاده ست
کار ما با نفسِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 285
1. کار ما با نفسِ بازپسین افتاده ست
آخر ای دوست همه مهرِ تو کین افتاده ست
مرا با دوست کاری از حکیم نزاری قهستانی غزل 286
1. مرا با دوست کاری اوفتاده ست
که دل با او به جانم در نهاده ست