باز دیدم خویشتن را در بهشتِ کویِ دوست از نزاری غزل 275
1. باز دیدم خویشتن را در بهشتِ کویِ دوست
آبِ حیوان نوش کردم بر جمالِ رویِ دوست
بار دگر هوایِ نشابورم آرزوست از نزاری غزل 276
1. بار دگر هوایِ نشابورم آرزوست
بر کف گرفته شیرۀ انگورم آرزوست
سرِ آن دارم و در خاطرم این رغبت هست از نزاری غزل 277
1. سرِ آن دارم و در خاطرم این رغبت هست
توبه برهم زدن و باده گرفتن بر دست
دل در خمِ ابرویِ تو بر طاق نشسته ست از نزاری غزل 278
1. دل در خمِ ابرویِ تو بر طاق نشسته ست
دانی که چرا خایف از آن غمزۀ مست است
این ذاتِ مطهّر مگر از نور سرشته ست از نزاری غزل 279
1. این ذاتِ مطهّر مگر از نور سرشته ست
وین سروِ خرامان مگر از باغِ بهشت است
ز مستی تا دل‌آرامم برفته‌ست از نزاری غزل 280
1. ز مستی تا دل‌آرامم برفته‌ست
همه رونق ز ایّامم برفته‌ست
چنین ز دستِ دلم اختیار از آن رفته‌ست از نزاری غزل 281
1. چنین ز دستِ دلم اختیار از آن رفته‌ست
که دوستی تو در مغز استخوان رفته‌ست
هیچ طبیبم دوایِ درد نگفته ست از نزاری غزل 282
1. هیچ طبیبم دوایِ درد نگفته ست
درد که درمان پذیر نیست شگفت است
از آن زمان که زمان در تحرّک استاده ست از نزاری غزل 283
1. از آن زمان که زمان در تحرّک استاده ست
زمانه با تو مرا عهدِ دوستی داده ست
اشتیاقم به کمال افتاده ست از نزاری غزل 284
1. اشتیاقم به کمال افتاده ست
وین هم از حسنِ جمال افتاده ست
کار ما با نفسِ بازپسین افتاده ست از نزاری غزل 285
1. کار ما با نفسِ بازپسین افتاده ست
آخر ای دوست همه مهرِ تو کین افتاده ست
مرا با دوست کاری اوفتاده ست از نزاری غزل 286
1. مرا با دوست کاری اوفتاده ست
که دل با او به جانم در نهاده ست