رمضان میرسد اینک دهم شعبان است از نزاری غزل 168
1. رمضان میرسد اینک دهم شعبان است
می بیارید و بنوشید که برغندان است
این تویی کت هوس باغ و سر بستان است از نزاری غزل 169
1. این تویی کت هوس باغ و سر بستان است
بی وجود تو جهان بر دل من زندان است
به قامت تو که تشویش سرو بستان است از نزاری غزل 170
1. به قامت تو که تشویش سرو بستان است
به طلعت تو که تشویر ماه تابان است
مرا به دیدن تو اشتیاق چندان است از نزاری غزل 171
1. مرا به دیدن تو اشتیاق چندان است
که تشنه را به بیابان ، به آب حیوان است
اگر مفارقت ای دوست بر تو آسان است از نزاری غزل 172
1. اگر مفارقت ای دوست بر تو آسان است
دل تو را نتوان گفت دل که سندان است
روزگاریست که در خاطرم آشوب فلان است از نزاری غزل 173
1. روزگاریست که در خاطرم آشوب فلان است
روزگارم چو سر زلف پریشانش از آن است
اگر چه هر چه تو گویی صواب من آن است از نزاری غزل 174
1. اگر چه هر چه تو گویی صواب من آن است
ولی چو دل به خطا می رود چه درمان است
میان عاشقان سری نهان است از نزاری غزل 175
1. میان عاشقان سری نهان است
که الا عاشقان سرش ندانست
بتی فربه سرین لاغر میان است از نزاری غزل 176
1. بتی فربه سرین لاغر میان است
چه می گویم میانش بی نشان است
ما را به روی دوست شب تیره روشن است از نزاری غزل 177
1. ما را به روی دوست شب تیره روشن است
خود زلف و روی او شب و روزی معیّن است
صبر ما از دوستان ناممکن است از نزاری غزل 178
1. صبر ما از دوستان ناممکن است
آشکارا و نهان ناممکن است
بده بیار که می مایه ی حیات من است از نزاری غزل 179
1. بده بیار که می مایه ی حیات من است
ز بدو خلقت من متصل به ذات من است