رمضان میرسد اینک از حکیم نزاری قهستانی غزل 168
1. رمضان میرسد اینک دهم شعبان است
می بیارید و بنوشید که برغندان است
این تویی کت هوس از حکیم نزاری قهستانی غزل 169
1. این تویی کت هوس باغ و سر بستان است
بی وجود تو جهان بر دل من زندان است
به قامت تو که تشویش از حکیم نزاری قهستانی غزل 170
1. به قامت تو که تشویش سرو بستان است
به طلعت تو که تشویر ماه تابان است
مرا به دیدن تو از حکیم نزاری قهستانی غزل 171
1. مرا به دیدن تو اشتیاق چندان است
که تشنه را به بیابان ، به آب حیوان است
اگر مفارقت ای از حکیم نزاری قهستانی غزل 172
1. اگر مفارقت ای دوست بر تو آسان است
دل تو را نتوان گفت دل که سندان است
روزگاریست که از حکیم نزاری قهستانی غزل 173
1. روزگاریست که در خاطرم آشوب فلان است
روزگارم چو سر زلف پریشانش از آن است
اگر چه هر چه تو از حکیم نزاری قهستانی غزل 174
1. اگر چه هر چه تو گویی صواب من آن است
ولی چو دل به خطا می رود چه درمان است
میان عاشقان سری از حکیم نزاری قهستانی غزل 175
1. میان عاشقان سری نهان است
که الا عاشقان سرش ندانست
بتی فربه سرین از حکیم نزاری قهستانی غزل 176
1. بتی فربه سرین لاغر میان است
چه می گویم میانش بی نشان است
ما را به روی دوست از حکیم نزاری قهستانی غزل 177
1. ما را به روی دوست شب تیره روشن است
خود زلف و روی او شب و روزی معیّن است
صبر ما از دوستان از حکیم نزاری قهستانی غزل 178
1. صبر ما از دوستان ناممکن است
آشکارا و نهان ناممکن است
بده بیار که می از حکیم نزاری قهستانی غزل 179
1. بده بیار که می مایه ی حیات من است
ز بدو خلقت من متصل به ذات من است