آفتاب خُلد روی از حکیم نزاری قهستانی غزل 156
1. آفتاب خُلد روی یار ماست
روضه ی جنات کوی یار ماست
دیر شد تا رسم قربان از حکیم نزاری قهستانی غزل 157
1. دیر شد تا رسم قربان کیش ماست
بذل جان کارِ دلِ بی خویش ماست
یارب آن را که ز از حکیم نزاری قهستانی غزل 158
1. یارب آن را که ز ما نیست خبر هیچ غم است
که بر آتش دلم از عارضه ی آن صنم است
می بیارید که می از حکیم نزاری قهستانی غزل 159
1. می بیارید که می داروی درد حکماست
مکشیدش که نیاید مدهیدش که نخواست
تا دور آفرینش از حکیم نزاری قهستانی غزل 160
1. تا دور آفرینش و تا عمر عالم است
پیوند عشق و عاشق و معشوق با هم است
آن را که در فراق از حکیم نزاری قهستانی غزل 161
1. آن را که در فراق صبوری مسلم است
آه از دلش که سخت تر از سنگ محکم است
هر که را جانی‌ست از حکیم نزاری قهستانی غزل 162
1. هر که را جانی‌ست با جانان ماست
جان ما چون او شود او جان ماست
ابرِ نیسان دیده از حکیم نزاری قهستانی غزل 163
1. ابرِ نیسان دیده ی گریان ماست
دوزخ سوزان دل بریان ماست
جهان پرفتنه از از حکیم نزاری قهستانی غزل 164
1. جهان پرفتنه از جانانهٔ ماست
فلک سرمست از پیمانهٔ ماست
فراق دوستان کاری از حکیم نزاری قهستانی غزل 165
1. فراق دوستان کاری عظیم است
چه می‌گویم که دردی بس الیم است
دریغ نیست وجودم از حکیم نزاری قهستانی غزل 166
1. دریغ نیست وجودم که در عذاب الیم است
دریغ صحبت یاران و دوستان قدیم است
مرا جانانه ای از حکیم نزاری قهستانی غزل 167
1. مرا جانانه ای نامهربان است
ببرد از من دل و در قصد جان است