سرو کشمر که سمر از حکیم نزاری قهستانی غزل 132
1. سرو کشمر که سمر گشت ز بستان برخاست
سرو سیمین بر ما از چمن جان برخاست
به عهد حسن تو بس از حکیم نزاری قهستانی غزل 133
1. به عهد حسن تو بس فتنه کز جهان برخاست
مرا هوای تو ای ماه مهربان برخاست
همین که از برم از حکیم نزاری قهستانی غزل 134
1. همین که از برم آن سرو سیم تن برخاست
سحاب دیده خون ریز موج زن برخاست
همین که از برم از حکیم نزاری قهستانی غزل 135
1. همین که از برم آن سرو نازنین برخاست
ز اندرون دلم آه آتشین برخاست
این سرو خرامان از حکیم نزاری قهستانی غزل 136
1. این سرو خرامان ز گلستان که برخاست
وین ترک پری‌وش ز شبستان که برخاست
چون جمله تویی از حکیم نزاری قهستانی غزل 137
1. چون جمله تویی بهانه برخاست
شکل دویی از میانه برخاست
هرگزت روزی هوای از حکیم نزاری قهستانی غزل 138
1. هرگزت روزی هوای ما نخاست
آخر این نامهربانی تا کجاست
ندانسته بودی از حکیم نزاری قهستانی غزل 139
1. ندانسته بودی تو ای دوست راست
که راه خدا پر نهنگ بلاست
قاعدهٔ روزگار از حکیم نزاری قهستانی غزل 140
1. قاعدهٔ روزگار پرورش ناسزاست
ورنه گداپیشه را دست تسلط چراست
عشق این است که از حکیم نزاری قهستانی غزل 141
1. عشق این است که ما راست دگرها هوس است
هر که چون ماست نشانیش ز معشوق بس است
مشتاق روی دوست از حکیم نزاری قهستانی غزل 142
1. مشتاق روی دوست که حالش مشوش است
گر پابرهنه بر سر آتش رود خوش است
آه مِن حُبّکَ از حکیم نزاری قهستانی غزل 143
1. آه مِن حُبّکَ مِن حُبّکَ آه این چه قضاست
بَلَغ السیل چه تدبیر کنم این چه بلاست