مرا تا دلی هست جانم تویی از نزاری غزل 1346
1. مرا تا دلی هست جانم تویی
نه خود این جهان کآن جهانم تویی
مرا چیزهایی نمودند روی از نزاری غزل 1347
1. مرا چیزهایی نمودند روی
که با کس نگفتند کآن را بگوی
من آن نی ام که نی ام با تو یک دل و یک روی از نزاری غزل 1348
1. من آن نی ام که نی ام با تو یک دل و یک روی
دو روی نیست دلم با تو چون گلِ خودروی
دلبرا هرچه از برِ ما می‌روی از نزاری غزل 1349
1. دلبرا هرچه از برِ ما می‌روی
همچو روحِ قدس تنها می‌روی
در دل نشسته ای اگر از دیده می روی از نزاری غزل 1350
1. در دل نشسته ای اگر از دیده می روی
موقوفِ وقت نیست ملاقاتِ معنوی
روی مخوانش که می چکد عرق از وی از نزاری غزل 1351
1. روی مخوانش که می چکد عرق از وی
برگِ گل است آن نشسته بر ورقش خَوی
ای در لبت خلاصه ی اعجازِ عیسوی از نزاری غزل 1352
1. ای در لبت خلاصه ی اعجازِ عیسوی
حیران ز نقشِ رویِ تو تمثالِ مانوی
صنوبر قامتی دیدم به راهی از نزاری غزل 1353
1. صنوبر قامتی دیدم به راهی
رقیبش بر عقب افتاده ماهی
چه خوش بود که به بالینِ خفته ناگاهی از نزاری غزل 1354
1. چه خوش بود که به بالینِ خفته ناگاهی
چو چشم باز گشایم مرا رسد ماهی
نظرمان تازه می کن هر پگاهی از نزاری غزل 1355
1. نظرمان تازه می کن هر پگاهی
چه باشد گر کنی در ما نگاهی
بر من بگذشت دی پگاهی از نزاری غزل 1356
1. بر من بگذشت دی پگاهی
سروی و فرازِ سرو ماهی
چندان بنالم هر صبحگاهی از نزاری غزل 1357
1. چندان بنالم هر صبحگاهی
کز هر وجودی برخیزد آهی