مرا تا دلی هست از حکیم نزاری قهستانی غزل 1346
1. مرا تا دلی هست جانم تویی
نه خود این جهان کآن جهانم تویی
مرا چیزهایی از حکیم نزاری قهستانی غزل 1347
1. مرا چیزهایی نمودند روی
که با کس نگفتند کآن را بگوی
من آن نی ام که از حکیم نزاری قهستانی غزل 1348
1. من آن نی ام که نی ام با تو یک دل و یک روی
دو روی نیست دلم با تو چون گلِ خودروی
دلبرا هرچه از از حکیم نزاری قهستانی غزل 1349
1. دلبرا هرچه از برِ ما می‌روی
همچو روحِ قدس تنها می‌روی
در دل نشسته ای از حکیم نزاری قهستانی غزل 1350
1. در دل نشسته ای اگر از دیده می روی
موقوفِ وقت نیست ملاقاتِ معنوی
روی مخوانش که از حکیم نزاری قهستانی غزل 1351
1. روی مخوانش که می چکد عرق از وی
برگِ گل است آن نشسته بر ورقش خَوی
ای در لبت خلاصه از حکیم نزاری قهستانی غزل 1352
1. ای در لبت خلاصه ی اعجازِ عیسوی
حیران ز نقشِ رویِ تو تمثالِ مانوی
صنوبر قامتی از حکیم نزاری قهستانی غزل 1353
1. صنوبر قامتی دیدم به راهی
رقیبش بر عقب افتاده ماهی
چه خوش بود که از حکیم نزاری قهستانی غزل 1354
1. چه خوش بود که به بالینِ خفته ناگاهی
چو چشم باز گشایم مرا رسد ماهی
نظرمان تازه از حکیم نزاری قهستانی غزل 1355
1. نظرمان تازه می کن هر پگاهی
چه باشد گر کنی در ما نگاهی
بر من بگذشت دی از حکیم نزاری قهستانی غزل 1356
1. بر من بگذشت دی پگاهی
سروی و فرازِ سرو ماهی
چندان بنالم از حکیم نزاری قهستانی غزل 1357
1. چندان بنالم هر صبحگاهی
کز هر وجودی برخیزد آهی