گر ز دردِ دلِ من یک ورقی برخوانی از نزاری غزل 1323
1. گر ز دردِ دلِ من یک ورقی برخوانی
صورتِ حالِ من آن گه به حقیقت دانی
اگر ز قصه ی ما یک ورق فرو خوانی از نزاری غزل 1324
1. اگر ز قصه ی ما یک ورق فرو خوانی
عجب ز صورتِ احوالِ ما فرو مانی
دوزخِ دنیاست تاویلِ فراقِ آن جهانی از نزاری غزل 1325
1. دوزخِ دنیاست تاویلِ فراقِ آن جهانی
با تو بر گفتیم یارا تا بدانی گر ندانی
باز آمده‌ام تشنه لبی خشک دهانی از نزاری غزل 1326
1. باز آمده‌ام تشنه لبی خشک دهانی
آشفته سری در هوسِ پسته دهانی
با تو رازی‌ست مرا از دگران پنهانی از نزاری غزل 1327
1. با تو رازی‌ست مرا از دگران پنهانی
عاشقِ زار توام ماه‌رخا تا دانی
مست و شوریده چنانم که ز بی خویشتنی از نزاری غزل 1328
1. مست و شوریده چنانم که ز بی خویشتنی
من توام هیچ نمی‌دانم اگر خود تو منی
باور نمی‌کنم که تو پیمان بنشکنی از نزاری غزل 1329
1. باور نمی‌کنم که تو پیمان بنشکنی
زیرا که التفات به یاران نمی‌کنی
می‌بری از منِ مسکین دل و بر می‌شکنی از نزاری غزل 1330
1. می‌بری از منِ مسکین دل و بر می‌شکنی
بس تو خود هیچ سخن نیست که در خونِ منی
به یک غمزه شهری پریشان کنی از نزاری غزل 1331
1. به یک غمزه شهری پریشان کنی
به عمدا گذر گر بر ایشان کنی
شنیده ام که تو با دوستان وفا نکنی از نزاری غزل 1332
1. شنیده ام که تو با دوستان وفا نکنی
من اعتماد ندارم که عهد می شکنی
به بوسه ای چه شود گر مضایقت نکنی از نزاری غزل 1333
1. به بوسه ای چه شود گر مضایقت نکنی
چو گویمت که بده قصد دادنت نکنی
به دل زمن بحلی گر به جان طمع نکنی از نزاری غزل 1334
1. به دل زمن بحلی گر به جان طمع نکنی
ولی اگر تو توی جان و دل ز بُن بکنی