هر که را دادند از آن خمخانه می از نزاری غزل 1299
1. هر که را دادند از آن خمخانه می
دستِ هشیاری بشوی از کارِ وی
مهر ماه آمد بیار ای ماهِ مهرافزای می از نزاری غزل 1300
1. مهر ماه آمد بیار ای ماهِ مهرافزای می
از رگِ جانِ صراحی هر زمان بگشای می
گر به من می آورد باد از عرق چینش نسیمی از نزاری غزل 1301
1. گر به من می آورد باد از عرق چینش نسیمی
نیم جانی دارم ایثارش کنم زان هم به نیمی
ساقیا می بیار حالی می از نزاری غزل 1302
1. ساقیا می بیار حالی می
که ندارم سرِ کجا که و کی
می بیار ای غلام حالی می از نزاری غزل 1303
1. می بیار ای غلام حالی می
دفع سرما نمی‌کنی هی هی
الله الله بده بده می می از نزاری غزل 1304
1. الله الله بده بده می می
هیچ غفلت مکن مکن هی هی
بماناد آن برو بالا که رشکِ سروِ بستانی از نزاری غزل 1305
1. بماناد آن برو بالا که رشکِ سروِ بستانی
چه رشکِ سرو بستان غیرتِ خورشید تابانی
مرا با تو ای یار سری‌ست جانی از نزاری غزل 1306
1. مرا با تو ای یار سری‌ست جانی
نداند کسِ دیگر الا تو دانی
وقت نثار کردن ماییم و نیم جانی از نزاری غزل 1307
1. وقت نثار کردن ماییم و نیم جانی
نقدی چنین چه ارزد در حضرتِ چنانی
دلا گر قدرِ این دولت بدانی از نزاری غزل 1308
1. دلا گر قدرِ این دولت بدانی
دو دولت را دگر دولت نخوانی
مرا چه واقعه افتاد گر نمی‌دانی از نزاری غزل 1309
1. مرا چه واقعه افتاد گر نمی‌دانی
برو بخوان زِ مقاماتِ پیر صنعانی
اگرت معیشتی هست و کفافِ کامرانی از نزاری غزل 1310
1. اگرت معیشتی هست و کفافِ کامرانی
به مرادِ خویش برخور ز درختِ زندگانی