چو تازه کرد جهان از حکیم نزاری قهستانی غزل 1311
1. چو تازه کرد جهان نوبهار و رفت خزانی
تهی‌ست دستم ساقی بیار باده که جانی
...
وداع کردم و رفتم از حکیم نزاری قهستانی غزل 1312
1. وداع کردم و رفتم به صد پریشانی
ز دوستان و وداع آه ازین پشیمانی
...
بیا ای مرا خوش از حکیم نزاری قهستانی غزل 1313
1. بیا ای مرا خوش تر از زندگانی
که در انتظارِ تو کردم جوانی
...
من بعد ازین چه از حکیم نزاری قهستانی غزل 1314
1. من بعد ازین چه گونه کنم بی تو زندگانی
جانم فدای جان تو با غایت الامانی
...
قندست ندانم از حکیم نزاری قهستانی غزل 1315
1. قندست ندانم دهن تنگ فلانی
یا خود شکرست آن شکرستان، نه دهانی
...
ماه رویا گرچه از حکیم نزاری قهستانی غزل 1316
1. ماه رویا گرچه رشک مهر و ماه آسمانی
چند با ما کینه ورزی تا کی از نامهربانی
...
هَلاک می‌کندم از حکیم نزاری قهستانی غزل 1317
1. هَلاک می‌کندم غصه ی پشیمانی
به دست خود که کند با خود این به نادانی
...
جان برای تو که از حکیم نزاری قهستانی غزل 1318
1. جان برای تو که هم جانی و هم جانانی
سر فدای تو وگرنه من و سرگردانی
...
به قاین بگذر از حکیم نزاری قهستانی غزل 1319
1. به قاین بگذر ای باد ار توانی
زمین‌بوسی ببر آن جا که دانی
...
مردم ز عشق رویت از حکیم نزاری قهستانی غزل 1320
1. مردم ز عشق رویت رحمی کن ار توانی
جان بخش مرده‌ای را زان آبِ زندگانی
...
پیری‌ست مرا از حکیم نزاری قهستانی غزل 1321
1. پیری‌ست مرا چو نو جوانی
در عالمِ عشق مهربانی
...
گر از دفترِ عشق از حکیم نزاری قهستانی غزل 1322
1. گر از دفترِ عشق رمزی بخوانی
خطا نامه ی عقل بر هم درانی
...