چو تازه کرد جهان نوبهار و رفت خزانی از نزاری غزل 1311
1. چو تازه کرد جهان نوبهار و رفت خزانی
تهی‌ست دستم ساقی بیار باده که جانی
وداع کردم و رفتم به صد پریشانی از نزاری غزل 1312
1. وداع کردم و رفتم به صد پریشانی
ز دوستان و وداع آه ازین پشیمانی
بیا ای مرا خوش تر از زندگانی از نزاری غزل 1313
1. بیا ای مرا خوش تر از زندگانی
که در انتظارِ تو کردم جوانی
من بعد ازین چه گونه کنم بی تو زندگانی از نزاری غزل 1314
1. من بعد ازین چه گونه کنم بی تو زندگانی
جانم فدای جان تو با غایت الامانی
قندست ندانم دهن تنگ فلانی از نزاری غزل 1315
1. قندست ندانم دهن تنگ فلانی
یا خود شکرست آن شکرستان، نه دهانی
ماه رویا گرچه رشک مهر و ماه آسمانی از نزاری غزل 1316
1. ماه رویا گرچه رشک مهر و ماه آسمانی
چند با ما کینه ورزی تا کی از نامهربانی
هَلاک می‌کندم غصه ی پشیمانی از نزاری غزل 1317
1. هَلاک می‌کندم غصه ی پشیمانی
به دست خود که کند با خود این به نادانی
جان برای تو که هم جانی و هم جانانی از نزاری غزل 1318
1. جان برای تو که هم جانی و هم جانانی
سر فدای تو وگرنه من و سرگردانی
به قاین بگذر ای باد ار توانی از نزاری غزل 1319
1. به قاین بگذر ای باد ار توانی
زمین‌بوسی ببر آن جا که دانی
مردم ز عشق رویت رحمی کن ار توانی از نزاری غزل 1320
1. مردم ز عشق رویت رحمی کن ار توانی
جان بخش مرده‌ای را زان آبِ زندگانی
پیری‌ست مرا چو نو جوانی از نزاری غزل 1321
1. پیری‌ست مرا چو نو جوانی
در عالمِ عشق مهربانی
گر از دفترِ عشق رمزی بخوانی از نزاری غزل 1322
1. گر از دفترِ عشق رمزی بخوانی
خطا نامه ی عقل بر هم درانی