سواره هر چه به نظّاره گاه برگذری از نزاری غزل 1228
1. سواره هر چه به نظّاره گاه برگذری
به یک کرشمه چه باشد که باز پس نگری
گر مرا نیست به کویِ تو مجالِ گذری از نزاری غزل 1229
1. گر مرا نیست به کویِ تو مجالِ گذری
به تو دارم طمع از روی عنایت نظری
جهان خراب شد از نسبتِ پدر پسری از نزاری غزل 1230
1. جهان خراب شد از نسبتِ پدر پسری
مکن عمارت اگر عاقلی که بر نخوری
عشق را ختم است بر عالم سری از نزاری غزل 1231
1. عشق را ختم است بر عالم سری
عشق را لایق نباشد سروری
چرا به جانبِ یاران نمی‌کند نظری از نزاری غزل 1232
1. چرا به جانبِ یاران نمی‌کند نظری
به دوستان ننمایی ز دوستی اثری
ترک من و آشوبِ دل خاتونِ ماه خاوری از نزاری غزل 1233
1. ترک من و آشوبِ دل خاتونِ ماه خاوری
بُغناق برگیر و بنه بر سر کلاه کافری
بیش ازینم نشود از تو میسّر به صبوری از نزاری غزل 1234
1. بیش ازینم نشود از تو میسّر به صبوری
گر ترا هست مرا نیست دگر طاقتِ دوری
ای که غایب نیی از خاطر اگر مهجوری از نزاری غزل 1235
1. ای که غایب نیی از خاطر اگر مهجوری
پرده بردار ز رخ تا کی از این مستوری
خوش است دردِ جدایی و داغِ مهجوری از نزاری غزل 1236
1. خوش است دردِ جدایی و داغِ مهجوری
اگر وصال میسّر شود پس از دوری
ای پیرِ سال‌خورده غمِ خود نمی‌خوری از نزاری غزل 1237
1. ای پیرِ سال‌خورده غمِ خود نمی‌خوری
رو خونِ رز مریز که بر خویش خون‌گری
گر ز شیرین‌لبی کنم شوری از نزاری غزل 1238
1. گر ز شیرین‌لبی کنم شوری
گو سلیمان عَفُو کن از موری
بر آن سرم که دگرباره در دهم صوری از نزاری غزل 1239
1. بر آن سرم که دگرباره در دهم صوری
صلا بگویم و عشّاق را دهم سوری