دوش آمد و گفت در چه کاری از نزاری غزل 1204
1. دوش آمد و گفت در چه کاری
از دست شدی سرِ چه داری
خوش ایّامی و خرّم روزگاری از نزاری غزل 1205
1. خوش ایّامی و خرّم روزگاری
که صحبت داشتم با تو یاری
دل ببرد از من بتی زیبا نگاری از نزاری غزل 1206
1. دل ببرد از من بتی زیبا نگاری
ماه‌رویی سرو قدّی گل عذاری
نیک‌بخت است که دارد چو تو یاری و نگاری از نزاری غزل 1207
1. نیک‌بخت است که دارد چو تو یاری و نگاری
من ندیدم به نکورویی و خوبیِ تو باری
باز دلم صید کرد طرفه نگاری از نزاری غزل 1208
1. باز دلم صید کرد طرفه نگاری
سرو قدی غنچه سینه لاله عذاری
مرا گر یار خواهد گفت رو بر بند زنّاری از نزاری غزل 1209
1. مرا گر یار خواهد گفت رو بر بند زنّاری
نخواهم گفت نی خواهم زمین بوسید و گفت آری
یار مرا وعده داد بوس و کناری از نزاری غزل 1210
1. یار مرا وعده داد بوس و کناری
باز ز من کرد در میانه کناری
آرزو می کندم با تو شبی بوس و کناری از نزاری غزل 1211
1. آرزو می کندم با تو شبی بوس و کناری
باز بر گردن من زلف تو پیچیده چو ماری
مپسند یارا ما را به خواری از نزاری غزل 1212
1. مپسند یارا ما را به خواری
کینی و بغضی با ما نداری
دگر بار از نسیم نو بهاری از نزاری غزل 1213
1. دگر بار از نسیم نو بهاری
خجل شد نافۀ مشکِ تتاری
بیا یارا که آمد وقتِ یاری از نزاری غزل 1214
1. بیا یارا که آمد وقتِ یاری
مرا بی خویشتن تا چند داری
مگسل نگارا پیوندِ یاری از نزاری غزل 1215
1. مگسل نگارا پیوندِ یاری
مگذار ما را تنها به زاری