خسرو و شیرین در خمسه نظامی گنجوی

1 به نام آنکه هستی نام ازو یافت فلک جنبش، زمین آرام ازو یافت

2 خدائی کافرینش در سجودش گواهی مطلق آمد بر وجودش

3 تعالی الله یکی بی مثل و مانند که خوانندش خداوندان، خداوند

4 فلک بر پای دار و انجم افروز خرد را بی‌میانجی حکمت آموز

1 خداوندا در توفیق بگشای نظامی را ره تحقیق بنمای

2 دلی ده کو یقینت را بشاید زبانی کافرینت را سراید

3 مده ناخوب را بر خاطرم راه بدار از ناپسندم دست کوتاه

4 درونم را به نور خود برافروز زبانم را ثنای خود در آموز

1 خبر داری که سیاحان افلاک چرا گَردند، گِرد مرکز خاک

2 در این محرابگه معبودشان کیست وزین آمد شدن مقصودشان چیست

3 چه می‌خواهند ازین محمل کشیدن چه می‌جویند ازین منزل بریدن

4 چرا این ثابت است آن منقلب نام که گفت این را بِجُنب، آن را بیارام

1 خدایا چون گِلِ ما را سرشتی وثیقت نامه‌ای بر ما نوشتی

2 به ما بر خدمت خود عرض کردی جزای آن به خود بر فرض کردی

3 چو ما با ضعف خود دربند آنیم که بگزاریم خدمت تا توانیم

4 تو با چندان عنایت‌ها که داری ضعیفان را کجا ضایع گذاری

1 محمد کآفرینش هست خاکش هزاران آفرین بر جان پاکش

2 چراغ افروز چشم اهل بینش طراز کار گاه آفرینش

3 سر و سرهنگ، میدان وفا را سپه سالار و سر خیل، انبیا را

4 مرقع بر کش نر ماده‌ای چند شفاعت خواه کار افتاده‌ای چند

1 چو طالع موکب دولت روان کرد سعادت روی در روی جهان کرد

2 خلیفت وار نور صبح گاهی جهان بستد سپیدی از سیاهی

3 فلک را چتر بد سلطان ببایست که الحق چتر بی‌سلطان نشایست

4 در آوردند مرغانِ دُهُل ساز سحرگه پنج نوبت را به آواز

1 چون سلطان جوان شاه جوانبخت که برخوردار باد از تاج و از تخت

2 سریر افروز اقلیم معانی ولایت گیر ملک زندگانی

3 پناه ملک شاهنشاه طغرل خداوند جهان سلطان عادل

4 ملک طغرل که دارای وجود است سپهر دولت و دریای جود است

1 به فرح فالی و فیروزمندی سخن را دادم از دولت بلندی

2 طراز آفرین بستم قلم را زدم بر نام شاهنشه رقم را

3 سر و سر خیل شاهان شاه آفاق چو ابرو با سری هم جفت و هم طاق

4 ملک اعظم اتابک داور دور که افکند از جهان آوازه جور

1 زهی دارنده اورنگ شاهی حوالتگاه تایید الهی

2 پناه سلطنت، پشت خلافت ز تیغت تا عدم، موئی مسافت

3 فریدون دوم، جمشید ثانی غلط گفتم که حشو است این معانی

4 فریدون بود طفلی گاو پرورد تو بالغ دولتی هم شیر و هم مرد