غزلیات در دیوان اشعار نظیری نیشابوری

1 آن دهد در گریه پند ما که با ما دشمن است هرکه می گیرد شناور را به دریا دشمن است

2 هر که را دل در درون شادست با بیرون چه کار شمع را خلوت نگهبان است و صحرا دشمن است

3 خود مگر از در درآیی ورنه از ما تا به تو صد بیابانست و در هر گام صد جا دشمن است

4 دل آن آزرده تر داریم کازارش کنند خصمی خود می کند هرکس که با ما دشمن است

1 هیچ راز از دیده صاحب تمیزان دور نیست تا به صدر از لب خبر دارم ولی دستور نیست

2 هرکه از معشوق غافل گشت لذت درنیافت دیده بی معرفت را در دو دنیا نور نیست

3 گل گریبان چاک و نرگس مست رفتند از چمن سرو را غیر از هوایی در سر مخمور نیست

4 بر در پیر مغان هرگز نمی میرد کسی در مقامی کاب حیوان هست غیر از سور نیست

1 خمار می به لبم قفل زد ایاغ کجاست؟ کلید میکده گم کرده ام چراغ کجاست؟

2 نه عندلیب غزل خوان نه شاخ گل خندان درین بهار کسی را دل و دماغ کجاست؟

3 شکوفه را به نم ابر جامه در گرو است برهنه را سر و سامان عیش باغ کجاست؟

4 یکی به گرد گلستان خویش سیری کن ببین که یک گل بی صد هزار داغ کجاست؟

1 از چاه غبغبش به درآورده ماه را بر ماه، عقرب سیهش بسته راه را

2 عابد که بیندش به درآید ز خانقاه سلطان که یابدش بگذارد سپاه را

3 گر روز حشر پرده ز رویش برافکنند ایزد به روی بنده نیارد گناه را

4 آن کج کله چو بر صف عشاق بگذرد شاهان ز سر نهند هوای کلاه را

1 در شهر ما به دولت عشق احتیاج نیست در هیچ گوشه نیست که صد تخت و تاج نیست

2 چشم تری به چین جبین می توان فروخت کار وفا هنوز چنان بی رواج نیست

3 خاطر به خنده گل و مل وانمی شود غیر از گریستن غم دل را علاج نیست

4 شهری به شیشه دل ما سنگ می زنند در هیچ پای نیشتری از زجاج نیست

1 فخر والانسبتان از بند اوست آنچه هرگز نگسلد پیوند اوست

2 گردن شمشاد را زلفش بخست سرو از آزادگان بند اوست

3 گرچه شکل نیستی دارد دهانش هستی جان ها ز شکرخند اوست

4 نقض زلفش دایه بر عهدش شکست گر شکستی هست در سوگند اوست

1 در خون دیده گشته تنم بسمل تو نیست زین مرحمت ملاف که کار دل تو نیست

2 از آبگینه حوصله ما تنک تر است صبر از دلی طلب که درو منزل تو نیست

3 گویا دوانده ریشه نهال محبتم می بینم از تو آن چه در آب و گل تو نیست

4 زین پیش شیشه دل ما هم ز سنگ بود بی نسبت، آشنا دل ما با دل تو نیست

1 جز نام صنم نقش مکن لوح جبین را تا چپ نکنی راست نخوانند نگین را

2 از شوق شهیدان حریم سر کویش چون دانه در آغوش نگنجند زمین را

3 پیداست رهایی من از ضعف وجودم ره زود به سر می رسد آواز حزین را

4 من دام به نخجیرگه انداخته بودم شیر آمد و بگرفت ز من دام و کمین را

1 غبار از دل به مژگان روبم و بینم نشانش را به آب دیده شویم خاک و جویم آستانش را

2 ز مستی‌های شوق آن بلبل شوریده‌احوالم که نشناسد اگر صدبار بیند آشیانش را

3 اثر می‌کرد گاهی ناله‌ام، از بس که نالیدم کنون از ناله من خواب آید پاسبانش را

4 همه در عشق او از رشک با من دشمن جانند که با من مهربان سازد دل نامهربانش را

1 آنچه رحم از دل برد تأثیر فریاد منست وانچه نسیان آورد خاصیت یاد منست

2 ساختن ممنون دیدار و به حسرت سوختن از تصرف های حرمان خداداد منست

3 حرف عاشق بی زبانی، شکوه دل عاجزیست آن چه هرگز آشنا با لب نشد داد منست

4 نیست در عالم تمنایی که از قیدم نجست هرکجا بینی هوایی صید آزاد منست