اذا ماشئت ان تحیی حیوة از نظیری نیشابوری غزل 1
1. اذا ماشئت ان تحیی حیوة حلوة المحیا
به رسوایی برآور سر ز مستوری برون نِهْ پا
مانند سراب بند بر پا از نظیری نیشابوری غزل 1
1. مانند سراب بند بر پا
بیهوده شدیم دشت پیما
در پرده ره ندادند وقت از نظیری نیشابوری غزل 3
1. در پرده ره ندادند وقت سخن صبا را
من نیک می شناسم پیغام آشنا را
زبان پیام هوس داشت شستم از نظیری نیشابوری غزل 4
1. زبان پیام هوس داشت شستم انشا را
درون سینه بریدم سر تمنا را
تو اگر ز کعبه راندی، و از نظیری نیشابوری غزل 5
1. تو اگر ز کعبه راندی، و گر از بهشت ما را
غم بنده پرور تو به دری نهشت ما را
برای خشت خم خوبیم گو آن از نظیری نیشابوری غزل 6
1. برای خشت خم خوبیم گو آن پیر ترسا را
کزین بازیچه طفلان خرد مشت گل ما را
ای کرده خراب خانه‌ها از نظیری نیشابوری غزل 7
1. ای کرده خراب خانه‌ها را
بر هم زده آشیانه‌ها را
ز شهر دوست می‌آیم پیام از نظیری نیشابوری غزل 8
1. ز شهر دوست می‌آیم پیام عشق بر لب‌ها
به تلقینی کنم آزاد طفلان را ز مکتب‌ها
طعم هلال می‌دهد زهر فراقت از نظیری نیشابوری غزل 9
1. طعم هلال می‌دهد زهر فراقت آب را
تا تلخ کردی عیش من شیرین ندیدم خواب را
دارد ز غمزه حجت قاطع از نظیری نیشابوری غزل 10
1. دارد ز غمزه حجت قاطع حبیب ما
بیعت به ذوالفقار ستاند خطیب ما
شرم می‌آید ز قاصد طفل از نظیری نیشابوری غزل 11
1. شرم می‌آید ز قاصد طفل محبوب مرا
بر سر راهش بیندازید مکتوب مرا