غزلیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 شق شد سماوات دخان از وجه خوب دلبران اینک دلیل روز حشر آمد برای بندگان

2 شق القمر هم ناظران آمد دلیل دیگرش سنت خلیل الله کرد احمد به روی خود عیان

3 (بشکافت صدر خویش را، کردند اخوان رسول آمد چو در نطق خدا شرق و زمین دیگر نشان)

4 (چون نام خود چاره گری آورد از چار آسمان تا دین تمام آید بدو وعده چو بوده است از زمان)

1 این چه چشم است این چه ابرو این چه زلف است این چه خال؟ در مقام خویش هر یک دلبری صاحب کمال

2 عاشق بالای دلجوی تو شد سرو چمن انبت الله ای نگار، این است حد اعتدال

3 واله و حیران شود صورتگر چینی اگر صورت پاکیزه چون روی تو آرد در خیال

4 بر جمالت مست و حیرانم، ندانم چون کنم شرح آن شکل و شمایل، وصف آن حسن و جمال

1 با بخت سعد یارم چون هست یار با من شادی چو آن من شد، غم را چه کار با من؟

2 پیرامن دل من غم را چه زهره گشتن چندان که همنشین است آن غمگسار با من

3 منصوروار گشتم مستغرق اناالحق ای مدعی رها کن آن گیر و دار با من

4 گر دشمن سبکسر نازد به سیف و خنجر زانم چه باک؟ چون هست آن ذوالفقار با من

1 من ز عشق یار نتوانم به جان بازآمدن زانکه هست آیین من در عشق جانباز آمدن

2 تا بسوزم ز آتش عشق رخش پروانه وار گرد شمع روی او خواهم به پرواز آمدن

3 هر که را در عشق جانان ناله دلسوز نیست کی تواند با نوای عشق دمساز آمدن

4 جان بباید داد در عشق غمش تا چون صبا با سر زلفش توانی محرم راز آمدن

1 شرح غم دل ما با یار ما که گوید؟ گر محرمی نباشد جان غصه با که گوید؟

2 جان با خیال لعلش گوید غم دل، آری با غنچه حال بلبل غیر از صبا که گوید؟

3 غلتان اگر نه هردم اشکم رود به کویش سرو روان ما را از ما دعا که گوید؟

4 زاهد ز روی نیکو گوید نظر بپوشان در دین حق پرستان این را روا که گوید؟

1 قصد زلف یار داری در سر ای دل هی مکن مرد این سودا نه ای با دلبر ای دل هی مکن

2 دولت بوسیدن پایش تمنا می کنی زین هوس تا سر نبازی بگذر ای دل هی مکن

3 عقل می گوید: غم ناموس خور، بگذر ز عشق عاشقی را نیست اینها در خور ای دل هی مکن

4 گرچه برد آزار و جور از حد رقیب سنگدل چون توان کردن جدایی زین در ای دل هی مکن

1 ساقی سیمین برآمد باده می‌باید کشید حرف رندی بر سر سجاده می‌باید کشید

2 روی ننماید، چو بر آیینه باشد نقش زنگ صورت آیینه دل، ساده می‌باید کشید

3 ناز ابروی کماندارش به جان و دل بکش کاین کمان را عاشق افتاده می‌باید کشید

4 بر سرم روزی وصالش گفت خواهم پا نهاد منت پایش به جان ننهاده می‌باید کشید

1 کشته عشق ترا گر خونبها خواهد رسید دم از این معنی زدن اول مرا خواهد رسید

2 دوش بر بوی تو دادم هر نفس جانی به باد گر ز من باور نمی‌داری صبا خواهد رسید

3 روی تو چون دید چشمم خون فشاند دم به دم تا به رویم دیگر از دیده چه‌ها خواهد رسید

4 می گذشت از عرش هر شب ناله ام لیکن ز درد گر رسد تا «سدره » امشب «منتهی » خواهد رسید

1 ای دهانت پسته خندان من خاک پایت چشمه حیوان من

2 زلف و رخسار تو، ای خورشید حسن! لیلة القدر و مه تابان من

3 جان شیرینم فدای لعل تو کو بسی شیرین تر است از جان من

4 در بهشت جاودانم تا که هست روضه کویت سرابستان من

1 ای باغ جنت از گل روی تو آیتی وصف کمال حسن تو ما لا نهایتی

2 آب حیات از لب لعل تو جرعه ای پیش لب تو قصه شیرین حکایتی

3 در هر نظر ز نقش خیال تو صورتی در هر دلی ز مهر جمالت سرایتی

4 هر درد و هر غم از تو دوایی و شربتی هر جور و هر جفا ز تو فضل و عنایتی