فرامرزنامه سرایندهٔ فرامرزنامه

1 بیاورد پس مهتر تیز ویر از آن پر و لختی به پیکان تیر

2 برافروخت با عود آن را بسوخت زناگاه روی هوا برفروخت

3 چو دید از هوا آتش و تیره دود بیامد به نزد فرامرز زود

4 نشست از بر خاک و پوزش گرفت فرامرز و مانده اندر شگفت

1 سپه را همه گرد کردو برفت ره باختر را بسیچید تفت

2 همی رفت شش ماه بر روی آب از اندوه رفتن دلش پر شتاب

3 به ناگه رسیدند نزد زمین جزیری درو مردم پاک دین

4 همه پاک دین وهمه پاک رای پرستنده دادگر یک خدای

1 درآن جایگه رفت بر تیغ کوه ابا نامداران ایران گروه

2 حصاری برآورده دید از رخام تو گفتی در آن ماه داردکنام

3 فزون بود پهناش از پنج میل برو بر نگاریده خطی چو نیل

4 نوشته جهان دار هوشنگ شاه بسی پند نیکو در آن جایگاه

1 به دو مه بیامد سوی باختر بدید آن بر و بوم با زیب و فر

2 یکی خسروی بد در آن مرز،شاه که هم با گهر بود وبا دستگاه

3 یکی لشکری داشت از صدبرون همه جنگجوی وهمه با فسون

4 چو با مرز او پهلوان تنگ شد دلش را دگر بهر سرجنگ شد

1 بگفت این و هم در زمان برنشست به کینه نهاد از بر تیغ،دست

2 سپه بر نشاند و بزد بوق و کوس زمین از سم اسب گشت آبنوس

3 بیامد به نزدیک ایران سپاه سواران جنگ آور کینه خواه

4 سوار طلایه چو باد دمان از ایران بیامد بر پهلوان

1 چوپرداخت از جنگ نام آوران همان شیر و آن لشکر بیکران

2 سپه بر نشاند و بیامد به شهر از آن جنگ جستن نیامدش بهر

3 زبان بزرگان ابر شهریار گشادند از بد در آن روزگار

4 پشیمان شد از کرده خویشتن نهفته بیامد ز راه انجمن

1 چو چندین برآسود گرد دلیر زجا اندر آمد به کردارشیر

2 سوی مرز چین روی بنهاد تفت شب وروز ناسوده در راه رفت

3 یکی کوه بد اندر آن راه سخت کلان کوه خواندی ورا نیکبخت

4 چوآمد به نزد کلان کوه،خوار بدان در نگه کرد گرد سوار

1 چنان دید در خواب کو پدر همی گفت فیروز گر ای پسر

2 که کار تو امشب به کام تو گشت همان توسن چرخ،رام تو گشت

3 شب تیره برخیز سوی حصار برو تا ببینی که پرودرگار

4 چگونه نماید تو را راه دژ شود کشته بر دست تو شاه دژ

1 زجا اندر آمد چو کوه گران یکی سنگ انداخت بر پهلوان

2 سپر در سر آورد آن چیره دست نیامد از آن سنگ بر وی شکست

3 جهان جو سوی خنجر آورد دست بدو تاخت مانند آذرگشسب

4 بزد بر کمر گاه دیو سیاه به دو نیمه کردش در آن جایگاه