خواجه از دورش بدید و خیره ماند از مولانا مثنوی معنوی 150
1. خواجه از دورش بدید و خیره ماند
از تحیر اهل آن ده را بخواند
آن نیاز مریمی بودست و درد از مولانا مثنوی معنوی 151
1. آن نیاز مریمی بودست و درد
که چنان طفلی سخن آغاز کرد
هم از آن ده یک زنی از کافران از مولانا مثنوی معنوی 152
1. هم از آن ده یک زنی از کافران
سوی پیغامبر دوان شد ز امتحان
اندرین بودند کآواز صلا از مولانا مثنوی معنوی 153
1. اندرین بودند کآواز صلا
مصطفی بشنید از سوی علا
عبرتست آن قصه ای جان مر ترا از مولانا مثنوی معنوی 154
1. عبرتست آن قصه ای جان مر ترا
تا که راضی باشی در حکم خدا
گفت موسی را یکی مرد جوان از مولانا مثنوی معنوی 155
1. گفت موسی را یکی مرد جوان
که بیاموزم زبان جانوران
گفت یزدان تو بده بایست او از مولانا مثنوی معنوی 156
1. گفت یزدان تو بده بایست او
برگشا در اختیار آن دست او
گفت باری نطق سگ کو بر درست از مولانا مثنوی معنوی 157
1. گفت باری نطق سگ کو بر درست
نطق مرغ خانگی کاهل پرست
پس خروسش گفت تن زن غم مخور از مولانا مثنوی معنوی 158
1. پس خروسش گفت تن زن غم مخور
که خدا بدهد عوض زینت دگر
چند چند آخر دروغ و مکر تو از مولانا مثنوی معنوی 159
1. چند چند آخر دروغ و مکر تو
خود نپرد جز دروغ از وکر تو
لیک فردا خواهد او مردن یقین از مولانا مثنوی معنوی 160
1. لیک فردا خواهد او مردن یقین
گاو خواهد کشت وارث در حنین