خواجه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 150
1. خواجه از دورش بدید و خیره ماند
از تحیر اهل آن ده را بخواند
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 151
1. آن نیاز مریمی بودست و درد
که چنان طفلی سخن آغاز کرد
هم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 152
1. هم از آن ده یک زنی از کافران
سوی پیغامبر دوان شد ز امتحان
اندرین از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 153
1. اندرین بودند کآواز صلا
مصطفی بشنید از سوی علا
عبرتست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 154
1. عبرتست آن قصه ای جان مر ترا
تا که راضی باشی در حکم خدا
گفت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 155
1. گفت موسی را یکی مرد جوان
که بیاموزم زبان جانوران
گفت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 156
1. گفت یزدان تو بده بایست او
برگشا در اختیار آن دست او
گفت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 157
1. گفت باری نطق سگ کو بر درست
نطق مرغ خانگی کاهل پرست
پس از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 158
1. پس خروسش گفت تن زن غم مخور
که خدا بدهد عوض زینت دگر
چند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 159
1. چند چند آخر دروغ و مکر تو
خود نپرد جز دروغ از وکر تو
لیک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 160
1. لیک فردا خواهد او مردن یقین
گاو خواهد کشت وارث در حنین