که از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 139
1. که لئیمان در جفا صافی شوند
چون وفا بینند خود جافی شوند
آنچنانک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 140
1. آنچنانک حق ز گوشت و استخوان
از شهان باب صغیری ساخت هان
صوفیی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 141
1. صوفیی بر میخ روزی سفره دید
چرخ می‌زد جامه‌ها را می‌درید
آنچ از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 142
1. آنچ یعقوب از رخ یوسف بدید
خاص او بد آن به اخوان کی رسید
میرشد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 143
1. میرشد محتاج گرمابه سحر
بانگ زد سنقر هلا بردار سر
انبیا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 144
1. انبیا گفتند با خاطر که چند
می‌دهیم این را و آن را وعظ و پند
داعی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 145
1. داعی هر پیشه اومیدست و بوک
گرچه گردنشان ز کوشش شد چو دوک
قوم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 146
1. قوم دیگر سخت پنهان می‌روند
شهرهٔ خلقان ظاهر کی شوند
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 147
1. از انس فرزند مالک آمدست
که به مهمانی او شخصی شدست
اندر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 148
1. اندر آن وادی گروهی از عرب
خشک شد از قحط بارانشان قرب
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 149
1. ای غلام اکنون تو پر بین مشک خود
تا نگویی درشکایت نیک و بد