رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 ای در سر زلف تو پریشانی‌ها واندر لب لعلت شکرافشانی‌ها

2 گفتی ز فراق ما پشیمان گشتی ای جان چه پشیمان که پشیمانی‌ها

1 ای دریا دل تو گوهر و مرجان را درباز که راه نیست کم خرجان را

2 تن همچو صدف دهان گشاده است که آه من کی گنجم چو ره نشد مرجان را

1 ای دل بچه زهره خواستی یاری را کو کرد هلاک چون تو بسیاری را

2 دل گفت که تا شوم همه یکتائی این خواستم که بهر همین کاری را

1 ای دوست به دوستی قرینیم ترا هرجا که قدم نهی زمینیم ترا

2 در مذهب عاشقی روا کی باشد عالم تو ببینیم و نه بینیم ترا

1 ای سبزی هر درخت و هر باغ و گیا ای دولت و اقبال من و کار و کیا

2 ای خلوت و ای سماع و اخلاص و ریا بی‌حضرت تو این همه سوداست بیا

1 ای شب شادی همیشه بادی شادا عمرت به درازی قیامت بادا

2 در یاد من آتشی از صورت دوست ای غصه اگر تو زهره داری یادا

1 این آتش عشق می‌پزاند ما را هر شب به خرابات کشاند ما را

2 با اهل خرابات نشاند ما را تا غیر خرابات نداند ما را

1 این روزه چو غربال به بیزد جان را پیدا آرد قراضهٔ پنهان را

2 جانی که کند خیره مه تابان را بی‌پرده شود نور دهد کیوان را

1 ای آنکه گرفت شربت از مشرب ما مستی گردد که روز بیند شب ما

2 ای آنکه گریخت از در مذهب ما گوشش بکشد فراق تا ملهب ما