رباعیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 افسوس که بیگاه شد و ما تنها در دریائی کرانه‌اش ناپیدا

2 کشتی و شب و غمام و ما میرانیم در بحر خدا به فضل و توفیق خدا

1 انجیرفروش را چه بهتر جانا ز انجیرفروشی ای برادر جانا

2 سرمست زئیم و مست میریم ای جان هم مست دوان دوان به محشر جانا

1 اول به هزار لطف بنواخت مرا آخر به هزار غصه بگداخت مرا

2 چون مهره مهر خویش می‌باخت مرا چون من همه او شدم بینداخت مرا

1 ای آنکه چو آفتاب فرداست بیا بیرون تو برگ و باغ زرد است بیا

2 عالم بی‌تو غبار و گرد است بیا این مجلس عیش بی‌تو سرد است بیا

1 ای آنکه نیافت ماه شب گرد ترا از ماه تو تحفه‌ها است شبگرد ترا

2 هر چند که سرخ روست اطراف شفق شهمات همی شوند رخ زرد ترا

1 ای اشک روان بگو دل‌افزای مرا آن باغ و بهار و آن تماشای مرا

2 چون یاد کنی شبی تو شبهای مرا اندیشه مکن بی‌ادبیهای مرا

1 ای باد سحر خبر بده مر ما را در ره دیدی آن دل آتش‌پا را

2 دیدی دل پرآتش و پرسودا را کز آتش بسوخت صد خارا را

1 ای چرخ فلک به مکر و بدسازی‌ها از نطع دلم ببرده‌ای بازی‌ها

2 روزی بینی مرا تو بر خوان فلک سازم چون ماه کاسه‌پردازی‌ها

1 ای خواجه به خواب درنبینی ما را تا سال دگر دگر نبینی ما را

2 ای شب هردم که جانب ما نگری بی‌روشنی سحر نبینی ما را

1 ای داده بنان گوهر ایمانی را داده بجوی قلب یکی کانی را

2 نمرود چو دل را به خلیلی نسپرد بسپرد به پشه، لاجرم جانی را