ترجیعات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 امروز به قونیه، می‌خندد صد مه رو یعنی که ز لارنده، می‌آید شفتالو

2 در پیش چنین خنده، جانست و جهان، بنده صد جان و جهان نو ، در می‌رسد از هر سو

3 کهنه بگذار و رو در بر کش یار نو نو بیش دهد لذت، ای جان و جهان، نوجو

4 عالم پر ازین خوبان، ما را چه شدست ای جان؟! هر سوی یکی خسرو، خندان لب و شیرین خو

1 شب مست یار بودم و در های های او حیران آن جمال خوش و شیوهای او

2 گه دست می‌زدم که زهی وقت روزگار گه مست می‌فتادم بر خاک پای او

3 هفت آسمان ز عشق معلق زنان او فربه شده ز جام خوش جانفزای او

4 در هوشها فتاده نهایات بیهشی در گوشها فتاده صریر صلای او

1 ای جان مرا از غم و اندیشه خریده جان را بستم در گل و گلزار کشیده

2 دیده که جهان از نظرش دور فتاده‌ست نادیده بیاورده دگرباره، بدیده

3 جان را سبکی داده و ببریده ز اشغال تا دررسد اندر هوس خویش جریده

4 جولاهه کی باشد که دهی سطنت او را؟! پا در چه اندیشه و سودا بتنیده

1 ای درد دهنده‌ام دوا ده تاریک مکن جهان، ضیا ده

2 درد تو دواست و دل ضریرست آن چشم ضریر را صفا ده

3 نومید همی شود بهر غم نومید شونده را رجا ده

4 هر دیده که بهر تو بگرید کحلش کش و نور مصطفی ده

1 ای آنک ما را از زمین بر چرخ اخضر می‌کشی زوتر بکش، زوتر بکش، ای جان که خوش برمی‌کشی

2 امروز خوش برخاستم، با شور و با غوغاستم امروز و بالاترم، کامروز خوشتر می‌کشی

3 امروز مر هر تشنه را، در حوض و جو می‌افکنی ذاالنون و ابراهیم را در آب و آذر می‌کشی

4 امروز خلقی سوخته، در تو نظرها دوخته تا خود کرا پیش از همه امروز دربر می‌کشی

1 با شیر رو به شانگی آوردمان دیوانگی افزودمان بیگانگی با هر بت یکدانگی

2 از بادهٔ شبهای تو و ز مستی لبهای تو وز لطف غبغبهای تو آخر کجا فرزانگی؟!

3 ای رستم دستان نر باشی مخنثتر ز غر با این لب همچون شکر گر ماندت مردانگی

4 آه از نغولیهای تو، آه از ملولیهای تو آه از فضولیهای تو، یکسان شو از صد شانگی