ترجیعات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 با شیر رو به شانگی آوردمان دیوانگی افزودمان بیگانگی با هر بت یکدانگی

2 از بادهٔ شبهای تو و ز مستی لبهای تو وز لطف غبغبهای تو آخر کجا فرزانگی؟!

3 ای رستم دستان نر باشی مخنثتر ز غر با این لب همچون شکر گر ماندت مردانگی

4 آه از نغولیهای تو، آه از ملولیهای تو آه از فضولیهای تو، یکسان شو از صد شانگی

1 عجب سروی، عجب ماهی، عجب یاقوت و مرجانی عجب جسمی، عجب عقلی، عجب عشقی، عجب جانی

2 عجب لطف بهاری تو، عجب میر شکاری تو دران غمزه چه داری تو؟ به زیر لب چه می‌خوانی؟

3 عجب حلوای قندی تو، امیر بی‌گزندی تو عجب ماه بلندی تو، که گردون را بگردانی

4 عجبتر از عجایبها، خبیر از جمله غایبها امان اندر نواییها، به تدبیر، و دوا دانی

1 اگر سوزد درون تو چو عود خام، ای ساقی بیابی بوی عودی را که بوی او بود باقی

2 یکی ساعت بسوزانی، شوی از نار نورانی بگیری خلق ربانی، به رسم خوب اخلاقی

3 چو آتش در درونت زد، دو دیدهٔ حس بردوزد رخت چون گل برافروزد ز آتشهای مشتاقی

4 توی چون سوخت، هو باشد، چو غیرش سوخت او باشد به هر سویی ازو باشد دو صد خورشید اشراقی

1 شاهنشه مایی تو و به گلبرگ مایی هرجا که گریزی، بر ما باز بیایی

2 گر شخص تو اینجاست من از راه ضمیری می‌بینمت ای عشوه ده ما که کجایی

3 آنجا که برستست درخت تو وطن‌ساز زیرا ز صولست ترا روح‌فزایی

4 برپایهٔ تخت شه شاهان به سجود آی تا باز رهد جان تو از ننگ گدایی

1 رها کن ناز، تا تنها نمانی مکن استیزه، تا عذرا نمانی

2 مکن گرگی، مرنجان همرهان را که تا چون گرگ در صحرا نمانی

3 دو چشم خویشتن در غیب دردوز که تا آنجا روی، اینجا نمانی

4 منه لب بر لب هر بوسه جویی که تا ز آن دلبر زیبا نمانی

1 جهان اندر گشاده شد جهانی که وصف او نیاید در زبانی

2 حیاتش را نباشد خوف مرگی بهارش را نگرداند خزانی

3 در و دیوار او افسانه گویان کاوخ و سنگ او اشعار خوانی

4 چو جغذ آنجا رود، طاوس گردد چو گرگ آنجا رود، گردد شبانی

1 زهی دریا زهی بحر حیاتی زهی حسن و جمال و فر ذاتی

2 ز تو جانم براتی خواست از رنج یکی شمعی فرستادش، براتی

3 ز تندی عشق او آهن چو مومست زهی عشق حرون تند عاتی

4 ولیکن سر عشقش شکرستان ز نخلستان ز جوهای فراتی

1 فتاد این دل به عشق پادشاهی دو عالم را ز لطف او پناهی

2 اگر لطفش نماید رخ به آتش ز آتشها برون روید گیاهی

3 چو بردابرد حسنش دید جانم برفت آن های و هویم، ماند آهی

4 اگر حسنش بتابد بر سر خاک ز هر خاکی برآید قرص ماهی