چه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 909
1. چه پادشاست که از خاک پادشا سازد
ز بهر یک دو گدا خویشتن گدا سازد
بر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 910
1. بر آستانه اسرار آسمان نرسد
به بام فقر و یقین هیچ نردبان نرسد
به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 911
1. به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا درد این جهان باشد
نگفتمت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 912
1. نگفتمت مرو آن جا که مبتلات کنند
که سخت دست درازند بسته پات کنند
بگو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 913
1. بگو به گوش کسانی که نور چشم منند
که باز نوبت آن شد که توبه‌ها شکنند
ز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 914
1. ز بانگ پست تو ای دل بلند گشت وجود
تو نفخ صوری یا خود قیامت موعود
بیا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 915
1. بیا که ساقی عشق شراب باره رسید
خبر ببر بر بیچارگان که چاره رسید
درخت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 916
1. درخت و برگ برآید ز خاک این گوید
که خواجه هر چه بکاری تو را همان روید
به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 917
1. به یارکان صفا جز می صفا مدهید
چو می‌دهید بدیشان جدا جدا مدهید
چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 918
1. چو کارزار کند شاه روم با شمشاد
چگونه گردم خرم چگونه باشم شاد
ببرد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 919
1. ببرد خواب مرا عشق خواب برد
که عشق جان و خرد را به نیم جو نخرد